Last Updated on 5 augustus 2024 by M.G. Sulman
Op 4 augustus 1944 werd Anne Frank met haar gezin opgepakt door de Sicherheitsdienst (de staatsinlichtingendienst van nazi-Duitsland) en Nederlandse politieagenten. Het gezin zat toen al ruim twee jaar ondergedoken in het Achterhuis, een verborgen woning aan de Prinsengracht 263 in Amsterdam. Precies 80 jaar nadat de nazi’s Anne Frank en haar familie oppakten, is haar monument (en twee andere monumenten) in Amsterdam met rode verf beklad. Haar handen zijn rood gemaakt en ‘Free Gaza’ is erop gekalkt. Wat symboliseren deze rode handen?
Inhoud
Rode handen staan symbool voor … de lynchpartij in Ramallah in 2000
‘The 2000 Ramallah lynching’
Het verhaal achter de rode handen die soms te zien zijn bij pro-Palestijnse demonstraties en nu ook op het beeld van Anne Frank, komt voort uit een zeer tragische en gewelddadige gebeurtenis op 12 oktober 2000, bekend als ‘The 2000 Ramallah lynching’. Deze gebeurtenis vond plaats tijdens een periode van opgelopen spanningen en toegenomen geweld in de regio.1Wikipedia. 2000 Ramallah lynching. https://en.wikipedia.org/wiki/2000_Ramallah_lynching
Op die dag reden twee reservisten van de Israëlische Defensieleger (IDF), Yossi Avrahami en Vadim Nurzhitz, per ongeluk de door de Palestijnse Autoriteit gecontroleerde stad Ramallah op de Westelijke Jordaanoever binnen. Zij werden door politieagenten van de Palestijnse Autoriteit (PA) in hechtenis genomen en naar een politiebureau in de stad el-Bireh gebracht. Hun aankomst viel samen met het einde van een begrafenis voor een Palestijnse jongen die twee dagen eerder was omgekomen tijdens confrontaties met Israëlische troepen, wat leidde tot een gespannen en explosieve sfeer.
Al snel ging het gerucht rond dat Israëlische undercoveragenten zich in het politiebureau bevonden. Een grote menigte verzamelde zich rond het politiebureau. De menigte bestormde het gebouw en ze verminkten en vermoorden de twee Israëlische reservisten op brute wijze. Het geweld was extreem, waarbij een van de aanvallers, Aziz Salha, beroemd werd door zijn met bloed doordrenkte handen die hij een raam liet zien, een gebaar dat het symbool van de rode handen werd. Ook 13 van de PA-agenten raakten gewond toen ze probeerden de lynchpartij te voorkomen.
Ooggetuigenverslag
Het publiek applaudisseerde en juichte toen een van de lichamen van de soldaten uit het raam werd gegooid. De uitzinnige menigte was bezeten van haat en schopte, sloeg en stampte tegen het lichaam.2Het doet mij onwillekeurg denken aan de ‘woeste menigte’ van Sodom en Gomorra die het huis van Lot omsingelden, zoals opgetekend in genesis 19, maar dat terzijde. Een van de twee mannen werd neergeschoten en in brand gestoken en zijn hoofd werd tot pulp geslagen. Kort daarna sleepte de menigte de twee verminkte lichamen naar Al-Manara Square in het stadscentrum en begon een spontane overwinningsviering.33Ari Lee. A story of red hands. https://arilee.org/2023/12/30/3575/
Deze gruwelijke vertoning van geweld werd vastgelegd en gedocumenteerd door Mark Seager, een Britse fotograaf. Zijn verslag is een huiveringwekkende beschrijving van de intense haat en wreedheid die door de menigte werd tentoongespreid. Dit is zijn exclusieve ooggetuigenverslag:
“Ik was rond 10.30 uur ‘s ochtends in Ramallah aangekomen en stapte in een taxi op de hoofdweg om naar Nablus te gaan, waar een begrafenis zou zijn die ik wilde filmen, toen er plotseling een grote menigte Palestijnen al schreeuwend de heuvel af kwam rennen vanaf het politiebureau.
Ik stapte uit de auto om te kijken wat er gebeurde en zag dat ze iets achter zich aan sleepten. Binnen enkele ogenblikken waren ze voor mij en tot mijn schrik zag ik dat het een lichaam was, een man die ze bij zijn voeten sleepten. Het onderste deel van zijn lichaam stond in brand en het bovenste deel was beschoten en het hoofd was zo erg geslagen dat het een brij was, als rode gelei.
Ik dacht dat hij een soldaat was omdat ik de resten van een kaki broek en laarzen kon zien. Mijn God, dacht ik, ze hebben deze kerel vermoord. Hij was dood, hij moet dood zijn geweest, maar ze sloegen hem nog steeds, als gekken, en schopten tegen zijn hoofd. Ze gedroegen zich als beesten.
Ze waren maar een paar meter voor me en ik kon alles zien. Instinctief pakte ik mijn camera. Ik was bezig met het maken van de foto toen ik door een Palestijn in mijn gezicht werd geslagen. Een andere Palestijn wees naar me en riep “geen foto, geen foto!”, terwijl een andere kerel me in mijn gezicht sloeg en zei “geef me je film!”.
Ik probeerde de film eruit te halen, maar ze grepen me allemaal vast en een kerel trok de camera van me af en gooide hem op de grond. Ik wist dat ik de kans had gemist om de foto te maken die me beroemd zou hebben gemaakt en ik was mijn favoriete lens kwijt die ik over de hele wereld had gebruikt, maar dat kon me niet schelen. Ik vreesde voor mijn leven.
Tegelijkertijd werd de man die op een soldaat leek geslagen en werd de menigte steeds bozer en bozer, roepend “Allah akbar” – God is groot. Ze sleepten de dode man door de straat als een kat die met een muis speelt. Het was het meest verschrikkelijke dat ik ooit heb gezien en ik heb verslag gedaan uit Congo, Kosovo, veel slechte plekken. In Kosovo zag ik Serviërs een Albanees slaan, maar dit was anders. Er was zoveel haat, zoveel ongelooflijke haat en woede die hun gezichten vervormde.
Het ergste was dat ik me realiseerde dat de woede die ze op mij richtten dezelfde was als die ze hadden gehad tegenover de soldaat voordat ze hem uit het politiebureau sleepten en vermoordden. Op de een of andere manier ontsnapte ik en rende en rende ik zonder te weten waar ik heen ging. Ik heb de andere man die ze vermoordden, degene die ze uit het raam gooiden, nooit gezien.
Ik dacht dat ik de Palestijnen goed had leren kennen. Ik heb dit jaar zes keer gereisd en was de afgelopen 16 dagen elke dag naar Ramallah gegaan. Ik vond het vriendelijke, gastvrije mensen. Ik weet dat ze niet allemaal zo zijn en ik ben een heel vergevingsgezind persoon, maar dit zal ik nooit vergeten. Het was moord van de meest barbaarse soort. Als ik erover nadenk, zie ik het hoofd van die man, helemaal verbrijzeld. Ik weet dat ik de rest van mijn leven nachtmerries zal hebben.
Die avond toen ik terugkwam in Jeruzalem, ontdekte ik dat ik de enige fotograaf daar was en mensen bleven me vragen of ik de foto had gemaakt, en zeiden toen dat ik naam zou maken.
Ik was zo geschokt dat ik voor het eerst mijn vriendin niet belde die thuis is in West-Londen, vijf maanden zwanger van ons eerste kind. Natuurlijk was ze erg bezorgd omdat ze op televisie had gezien wat er was gebeurd en ze wist dat ik in Ramallah was en toen had ik niet gebeld.
Ze was geschokt en toen ik de volgende dag met haar sprak, vroeg ze: “Heb je het gezien?” Ik zei gewoon ja, maar ik kon er niet echt over praten. Daarna hoorde ik nog ergere details, zoals dat de vrouw van de politieagent zijn mobiel belde om te vragen of het goed met hem ging en dat ze haar vertelden dat ze hem aan het vermoorden waren. Van wat ik zag, kan ik dat geloven.
Ik houd van dit land, ik zou niets liever willen dan Israëliërs en Palestijnen een argalah of waterpijp zien delen, maar na de haat die ik de afgelopen dagen heb gezien, denk ik niet dat dat in mijn leven zal gebeuren. Kijk eens hoeveel jaar ze al over vrede praten – sinds 1993. En dan, binnen een paar weken, vliegen ze elkaar in de haren. Het lijkt erop dat het makkelijker is om te haten dan om te vergeven.
Ik heb niet de foto gemaakt die me beroemd zou hebben gemaakt, maar ik leef tenminste nog om de geboorte van mijn kind te zien.”4Een exclusief ooggetuigenverslag, “An Eye Witness to Atrocity” van de BBC-fotograaf Mark Seager, gedateerd 19 oktober 2000: https://rotter.net/israel/mark.htm
Tot slot
Het symbool van de rode handen komt voort uit deze ultra-gewelddadige en diabolische lynchpartij die zijn weerga niet kent. Het is misschien wel het meest iconische beeld van de Tweede Intifada (ook wel bekend als de Palestijnse opstand).5JNS. Red ‘ceasefire’ pin at Oscars reminiscent of Ramallah lynching of Jews. https://www.jns.org/oscars-attendees-wear-red-ceasefire-pin-linked-to-lynching-of-jews/ De rode handen bij pro-‘Palestina’ protesten of op het beeld van Anne Frank, kan met de beste wil van de wereld niet opgevat worden als een vreedzaam symbool. Het is geen onschuldige manier om aandacht te vragen voor vrede en welzijn van het Palestijnse volk, zoals de schrijver Ari Lee duidelijk maakt als hij schrijft over de betekenis van het gebruik van roden handen door zogenaamde pro-‘Palestina’-activisten.6Ari Lee. A story of red hands. https://arilee.org/2023/12/30/3575/ Gezien de herkomst ervan, is het te beschouwen als een directe oproep tot bruut geweld en moord op Israëliërs en Joden. Het betekent niet ‘bloed aan je handen’ in de spreekwoordelijke zin, maar het is in de Israëlisch-Joodse context op te vatten als een bijzonder kwaadaardige en bedreigende boodschap. Dat het op de dag af precies 80 jaar geleden is dat Anne Frank en haar familie zijn opgepakt en weggevoerd, geeft het een extra meedogenloze en grimmige lading.
Video van de lynchpartij in Ramallah in 2000
Reacties en ervaringen
Hieronder kun je reageren op dit artikel. Je kunt bijvoorbeeld je ervaringen delen over het gebruik van rode handen door sympathisanten van Hamas. Wij stellen reacties zeer op prijs. Reacties worden niet automatisch (direct) gepubliceerd. Dit gebeurt nadat ze door de redactie gelezen zijn. Dit om ‘spam’ of anderszins ongewenste c.q. ongepaste reacties eruit te filteren. Daar kunnen soms enige uren overheen gaan.
