Existentiële depressie: symptomen, oorzaken en behandeling

Last Updated on 1 juni 2025 by M.G. Sulman

Soms voelt het leven alsof je aan de buitenkant gewoon meedraait, maar vanbinnen iets essentieels mist. Alsof je in een wereld vol doelen, keuzes en prikkels rondloopt met een stille vraag: Waarvoor doe ik dit eigenlijk? Existentiële depressie is geen gewone somberheid, maar een diep innerlijk zoeken naar zin, richting en houvast. In dit artikel duiken we in de signalen, oorzaken en mogelijke uitwegen — met ook een open blik naar het christelijk geloof, dat midden in de leegte een verrassend hoopvol antwoord biedt.

Wat is een existentiële depressie?

Soms voel je je niet alleen verdrietig, maar leeg. Niet per se somber over je dag, maar over het hele bestaan. Alsof je in een kamer zit waar ooit licht brandde, maar waar nu alleen nog de schaduw van vragen hangt: Wat doe ik hier eigenlijk? Waarom voelt alles zo betekenisloos? Heeft het überhaupt zin wat ik doe, of ben ik slechts een stipje in een koud heelal?

Welkom in het terrein van existentiële depressie. Een stille storm in je binnenste, waar emoties niet altijd zichtbaar zijn, maar des te meer voelbaar.

Een depressie zonder tranen

In tegenstelling tot een klassieke depressie, waar huilbuien, vermoeidheid en slapeloosheid de boventoon voeren, is een existentiële depressie vaak stiller. Mensen die ermee worstelen functioneren vaak ‘gewoon’: ze gaan naar werk, maken grapjes, houden zich staande. Maar vanbinnen woedt er een strijd. Niet tegen een gebroken hart, maar tegen een gebroken wereldbeeld. Alles kan ineens leeg aanvoelen — je studie, je werk, zelfs relaties.

Het is een crisis van betekenis, van richting, van bestaansgrond.

Niet voor gevoelige zielen, maar van gevoelige zielen

Existentiële depressie komt vaak voor bij mensen die van jongs af aan al veel nadachten. Kinderen die niet alleen speelden, maar zich afvroegen waarom we doodgaan. Jongeren die de absurditeit van het leven ineens inzagen na het lezen van een roman. Volwassenen die wakker lagen na het overlijden van een geliefde en zich afvroegen: Wat blijft er eigenlijk nog over als alles afbrokkelt?

Het is dus geen zwakte, maar juist het gevolg van dieper kijken — en soms schrikken van wat je daar ziet.

Het leven verliest zijn kleur

Waar vroeger dingen als muziek, vriendschap of een mooie zonsondergang betekenis hadden, kunnen die ineens flets aanvoelen. Alsof er een grijze waas over je bestaan hangt. Je voelt je misschien vervreemd van anderen. Waarom lijken zij wél zin te ervaren? Waarom voel ik dat niet meer?

De leegte nestelt zich niet alleen in je hoofd, maar ook in je lijf. Je kunt je lusteloos, afstandelijk of juist angstig voelen. En het ergste is misschien: je weet dat er geen simpele oplossing is. Geen pil tegen een betekeniscrisis.

Toch begint herstel bij erkenning. Weten wat het is, geeft taal aan de verwarring. En dát opent een deur — naar begrip, naar hulp, en misschien… naar hoop.

Hoe herken je existentiële depressie?

De buitenkant verraadt weinig. Geen tranen op het bureau, geen gitzwarte dagen onder een deken. En tóch voel je het knagen. Iets klopt er niet. Je doet wat je moet doen, maar diep vanbinnen lijkt alles zinloos. Alsof je door het leven wandelt met een kapot kompas: je beweegt wel, maar je weet niet waarheen — of waarom.

Existentiële depressie sluipt vaak stil naar binnen. Maar wie goed kijkt, herkent de signalen.

Gevoel van leegte

Het meest kenmerkende symptoom is een aanhoudend gevoel van leegte. Niet zomaar verveling, maar een diepe innerlijke holte waarin vroeger betekenis zat. Je voelt je afgesneden van de wereld, zelfs van jezelf. Dingen die je eerst enthousiast maakten, lijken ineens totaal onbelangrijk.

Zinloosheid en twijfel

Een ander belangrijk signaal: alles in twijfel trekken. Niet alleen ‘wat zal ik eten vandaag’, maar fundamentele vragen als: Wat heeft mijn leven voor zin? Waarom zou ik nog moeite doen? Deze twijfels kunnen zelfs dagelijkse beslissingen verlammen.

Vervreemding van anderen

Je voelt je anders dan de mensen om je heen. Zij lijken wél voldoening te halen uit carrière, gezin, hobby’s… maar bij jou voelt het allemaal leeg of geforceerd. Hierdoor ontstaat vaak een gevoel van isolatie, alsof je door een glazen wand naar het leven van anderen kijkt.

Moeite met oppervlakkigheid

Kletsen over het weer, meedoen met ‘leuke dingen’, smalltalk op feestjes — het kan aanvoelen als toneelspelen. Je verlangt naar échte gesprekken, naar diepgang, maar vindt die niet zomaar. Daardoor trek je je soms liever terug, wat de eenzaamheid versterkt.

Onrust en slapeloosheid

Existentiële depressie nestelt zich vaak in de nacht. Je piekert, denkt, herkauwt. Over de dood, over keuzes, over het grotere geheel. Slapen lukt slecht, rust vinden is moeilijk. En overdag voel je je alsof je geest voortdurend ‘aan’ staat.

Geen verdriet, toch pijn

Tot slot: je huilt misschien niet. Je voelt je niet zwaar depressief. Maar de pijn zit dieper. Het is geen wond, maar een bodemloze put. En juist omdat het niet ‘klassiek’ aanvoelt, denk je soms dat je je aanstelt — terwijl je innerlijk eigenlijk roept om hulp.

Wie krijgt ermee te maken?

Existentiële depressie is geen exclusieve gast in de levens van filosofen, kunstenaars of schrijvers. Het kan iedereen treffen — maar er zijn wel bepaalde mensen bij wie de deur op een kier staat. Niet omdat ze zwak zijn, maar juist omdat ze gevoelig zijn. Voor diepgang. Voor waarheid. Voor het leven in al zijn complexiteit.

Mensen die diep nadenken

Veel mensen met een existentiële depressie zijn denkers. Ze stellen grote vragen, al van jongs af aan: Waarom ben ik hier? Wat gebeurt er na de dood? Waarom is er zoveel pijn in de wereld? Waar anderen tevreden zijn met ‘gewoon leven’, zoeken zij naar het waarom achter het bestaan. En dat zoeken kan soms omslaan in verdwalen.

Jongeren en studenten

Opvallend vaak duikt existentiële depressie op tijdens de adolescentie en jongvolwassenheid. Het moment waarop je identiteit vorm krijgt en je loskomt van je ouders. Voor het eerst bots je dan met de grote levensvragen: Wat wil ik worden? Waar geloof ik in? Heeft mijn leven waarde — ook als ik niet presteer? Die confrontatie kan verwarrend, zelfs verlammend zijn.

Mensen in een crisismoment

Soms wordt het getriggerd door verlies, burn-out, ziekte of een ingrijpende levensverandering. Iets wat je vanzelfsprekende wereldbeeld onderuithaalt. De dood van een ouder. Het einde van een huwelijk. Het wegvallen van een carrière. En ineens sta je oog in oog met de leegte: Wat blijft er eigenlijk over als het bekende verdwijnt?

Hooggevoelige en intens belevende personen

HSP’s, creatievelingen, intuïtieve mensen — zij voelen vaak méér dan anderen. Ze vangen signalen op die anderen missen. Maar dat maakt hen ook kwetsbaarder voor existentiële leegte. Ze doorzien schijn, voelen inconsequenties, en raken sneller ontworteld als iets niet klopt.

Mensen met een geloofs- of zingevingscrisis

Wie zijn geloof verliest, of wie opgroeide met een stevige morele basis die later blijkt te wankelen, kan in een diepe crisis raken. Als wat vroeger ‘zeker’ was wegvalt, blijft soms een gapend gat over. Juist die overgang is een risicomoment — en tegelijk een uitnodiging tot herontdekking van iets dat dieper gaat dan moraal of ritueel.

Existentiële depressie en hoogbegaafdheid

Wie hoogbegaafd is, denkt sneller, dieper en vaak complexer dan gemiddeld. Dat lijkt een voordeel — en dat ís het ook — maar het kan ook een bron zijn van innerlijke strijd. Want met een hoofd dat altijd aanstaat en een ziel die verder kijkt dan de oppervlakte, komt ook het risico op existentiële leegte. Niet ondanks je intelligentie, maar juist erdoor.

Diepgang zonder bodem

Hoogbegaafde mensen stellen niet alleen vragen — ze stellen door. Als kind al. Waarom ben ik hier? Wat is de zin van school, regels, gewoontes? Waarom is de wereld zoals hij is? Als zulke vragen onbeantwoord blijven, of als ze worden weggelachen of genegeerd, kan er een stille leegte groeien. Een eenzaamheid die niet zit in gebrek aan mensen, maar in gebrek aan echtheid en diepgang.

Vervreemding van de wereld

Veel hoogbegaafden voelen zich anders. Niet per se beter, maar ‘niet passend’. Ze pikken tegenstrijdigheden op die anderen negeren. Ze zien onrecht, oppervlakkigheid of absurditeit in systemen, omgangsvormen en zelfs in het leven zelf. En als je die dingen ziet en diep ervaart — maar je omgeving doet alsof er niets aan de hand is — dan kun je gaan twijfelen aan jezelf.

Ben ik gek? Of gewoon te gevoelig?

Intensiteit van voelen en denken

Hoogbegaafdheid gaat vaak samen met intense emoties. Alles komt harder binnen. Vreugde, schoonheid, maar ook lijden en leegte. Dat maakt mensen niet labiel, maar intens levend. Alleen is daar in onze maatschappij niet altijd ruimte voor. Wie over alles nadenkt, krijgt al snel het label ‘moeilijk’. Maar voor die persoon is het geen keuze. Het is gewoon zo.

Het zoeken naar betekenis is geen luxeprobleem

Sommigen zeggen: Wees blij dat je slim bent, dan kun je alles maken van je leven. Maar de vraag is niet: Wat kan ik doen? De vraag is vaak: Wat heeft écht waarde? En als dat antwoord uitblijft, stort het kaartenhuis in. Prestaties, diploma’s, carrière — ze zeggen niets meer als je niet weet waarom je het doet.

Aandacht en erkenning maken verschil

Hoogbegaafde mensen met existentiële depressie hebben geen quick fix nodig. Ze hebben ruimte nodig. Echtheid. Diepgang. Gesprekken waarin hun vragen er mogen zijn. Begeleiders die hen serieus nemen. En — als ze gelovig zijn of openstaan voor geloof — een God die niet schrikt van scherpe vragen, maar hen juist uitnodigt om verder te zoeken, verder te kijken. Naar zin die dieper gaat dan prestaties, titels of IQ.

Wat zijn de oorzaken?

Een existentiële depressie komt zelden uit het niets. Er gaat vaak iets aan vooraf — soms groot en ingrijpend, soms subtiel en langzaam. Geen enkele oorzaak staat op zichzelf. Het is vaak een samenspel van innerlijke gevoeligheid, levensgebeurtenissen en de manier waarop je naar de wereld kijkt.

Verlies van zingeving

De meest centrale oorzaak is het wegvallen van zingeving. Dat kan plots gebeuren — bijvoorbeeld na een ontslag, een scheiding of het overlijden van een dierbare. Maar het kan ook geleidelijk ontstaan, door sleur, prestatiedruk of het gevoel dat je leeft op de automatische piloot. Je doet wat je moet doen, maar het ‘waarom’ is verdwenen.

Spirituele verwarring of geloofscrisis

Sommige mensen raken in een existentiële depressie wanneer hun geloof wankelt. De God die ooit dichtbij voelde, lijkt ver weg. De antwoorden van vroeger passen niet meer bij de vragen van nu. En dan komt de leegte. Want als God wegvalt, waar blijf jij dan — met je pijn, je hoop, je houvast?

Burn-out of overprikkeling

Als je lange tijd over je grenzen bent gegaan, kan je ziel als het ware ‘leeg’ raken. Niet alleen je energie is op, maar ook je innerlijke kompas. Je weet niet meer wat belangrijk is, waar je blij van wordt, of wat je diep vanbinnen eigenlijk wilt. In die uitputting kan een existentiële crisis wortel schieten.

Filosofisch bewustzijn en denken

Sommige mensen worden door hun eigen denkkracht uit balans gebracht. Ze lezen, denken, filosoferen… en botsen op vragen waar geen eenvoudig antwoord op komt. Als alles eindig is, wat doet het er dan toe? Wat als goed en kwaad slechts illusies zijn? Dergelijke gedachten kunnen verlammend werken als er geen stevig fundament onder ligt.

Vroege levenservaringen en hechting

Mensen met een onveilige jeugd of afwezige hechting ervaren vaker gevoelens van existentiële eenzaamheid. Niet zomaar ‘alleen zijn’, maar een diepgeworteld gevoel dat je er fundamenteel niet bij hoort — niet in je gezin, niet in de maatschappij, misschien zelfs niet in het universum. Die ervaring kan later opspelen als depressieve leegte.

De samenleving zelf

We leven in een wereld waarin alles snel, maakbaar en meetbaar moet zijn. Succes wordt gevierd, kwetsbaarheid gemaskeerd. In zo’n cultuur is er weinig ruimte voor echte vragen, voor traagheid, voor falen. En dus drukken veel mensen hun existentiële onrust weg — tot het niet langer lukt. Dan barst het los, als een innerlijke storm die lang onderdrukt is.

Existentiële depressie versus klinische depressie

Ze lijken op elkaar, maar zijn niet hetzelfde. Een existentiële depressie is niet zomaar ‘een andere naam’ voor een gewone depressie. Toch kunnen de twee elkaar overlappen. En dat maakt het soms lastig om ze uit elkaar te houden. Maar het verschil is belangrijk — vooral als het gaat om de aanpak en het herstel.

Verschil in oorsprong

Een klinische depressie ontstaat vaak vanuit een disbalans in je hersenen, je hormonen of je stemming. Er is een medische component. Het gevoel is: Ik kan niks meer voelen. Bij een existentiële depressie ligt de oorzaak juist vaak in het denken, het beleven, het zoeken naar zin. Je voelt wel degelijk — soms zelfs te veel — maar je weet niet meer waarom.

Verschil in beleving

Bij een klinische depressie is het alsof je lichaam stilvalt. Je komt je bed niet meer uit, je energie is weg, alles lijkt grijs. Bij een existentiële depressie functioneer je vaak nog wél, maar vanbinnen is het hol. Het is niet de leegte van vermoeidheid, maar de leegte van zinloosheid. Je kunt lachen, werken, praten — en je toch compleet verloren voelen.

Overlap tussen de twee

Toch gaan existentiële en klinische depressie soms hand in hand. Iemand kan door een zingevingcrisis in een klinische depressie belanden — of omgekeerd. Juist daarom is het zo belangrijk dat therapeuten, artsen én mensen zelf deze nuance herkennen. Want een pil vult geen ziel, en een gesprek over zingeving geneest geen serotoninetekort.

Verschil in aanpak

Een klinische depressie vraagt vaak om een medische aanpak: therapie, medicatie, lichamelijke rust. Bij existentiële depressie ligt de sleutel eerder in gesprek, reflectie, geloof, filosofie — en soms in geestelijke begeleiding. Je moet niet alleen ‘beter’ worden, maar vooral: opnieuw leren leven met betekenis.

Wanneer is het tijd om hulp te zoeken?

Je kunt veel zelf. Een dagboek bijhouden, lange wandelingen maken, goede gesprekken voeren. Maar soms is dat niet genoeg. Dan blijft de mist hangen, hoe hard je ook probeert. En toch stel je het uit. Want je denkt: Anderen hebben het erger. Ik moet me niet aanstellen. Het is vast gewoon een fase.

Maar weet dit: je hoeft niet te wachten tot je kopje barst. Je mag eerder aan de bel trekken. Sterker nog — het is wijs om dat te doen.

Als het denken je uitput

Piekeren is normaal. Maar als je gedachten in kringetjes blijven draaien en je steeds dieper in je eigen hoofd verdwijnt, is dat een signaal. Waarom leef ik? Wat als niets zin heeft? — als die vragen je dag én je nacht beheersen, wordt het tijd om een ander perspectief binnen te laten. Iemand die met je meekijkt, meeluistert, meedenkt.

Als de leegte alles bedekt

Je houdt van muziek, je genoot van lezen, je vond troost in gesprekken — maar ineens voelt alles vlak. Dingen die ooit kleur gaven, zijn nu grijs. Je lacht, maar het komt niet van binnenuit. Dat is meer dan somberheid. Dat is existentiële verdoffing. En dat mag je serieus nemen.

Als je je terugtrekt

Je zegt vaker af. Je voelt je niet begrepen. Je hebt geen zin om steeds uit te leggen wat je voelt — want je weet het zelf soms ook niet. Maar ondertussen raak je verder verwijderd van anderen, en daarmee ook van steun. Isolement is een stille sluipmoordenaar bij existentiële depressie.

Als je gedachten aan de dood toenemen

Misschien denk je niet actief aan zelfmoord, maar betrap je jezelf wel op gedachten als: Wat als ik er gewoon niet meer ben? Wat maakt het uit? Dat zijn alarmsignalen. Geen reden voor paniek, maar wel voor actie. Wacht niet tot het donker wordt — zoek het licht op, met hulp van een ander.

Als je voelt dat je vastzit

Je hoeft geen diagnose te hebben om hulp te zoeken. Je hoeft niet ‘in de put’ te zitten om met iemand te praten. Als je voelt dat je bent vastgelopen in je denken, je voelen, je zijn — dan is dat reden genoeg. Er zijn mensen die luisteren. Die niet oordelen. Die weten wat deze leegte is, en je stap voor stap helpen om opnieuw richting te vinden.

Hoe kun je ermee omgaan? praktische tips

Existentiële depressie los je niet op met een checklist — maar je kunt wél stappen zetten die lucht geven, richting scheppen en hoop aanwakkeren. Geen toverformule, wel een uitnodiging: om te vertragen, te luisteren naar je binnenwereld en beetje bij beetje opnieuw te gaan leven — met betekenis.

Begin bij erkenning

De eerste stap is misschien wel de moeilijkste: toegeven dat je vastzit. Dat je worstelt. Dat je leven zijn kleur heeft verloren. Maar erkenning is geen zwakte, het is kracht. Pas als je durft te zeggen “ik voel me leeg”, ontstaat er ruimte om op zoek te gaan naar wat jou kan vervullen.

Schrijf je gedachten van je af

Gedachten kunnen malen en malen. Soms tot je er gek van wordt. Schrijven is dan een uitlaatklep. Niet om alles op te lossen, maar om overzicht te krijgen. Begin simpel: wat voel ik vandaag? Waar verlang ik naar? Wat mis ik? Het papier oordeelt niet — het vangt.

Zoek de diepgang op

Mensen met existentiële depressie hunkeren vaak naar echtheid. Dus: ga op zoek naar gesprekken met mensen die durven luisteren. Lees boeken die je voeden. Luister naar muziek die niet alleen leuk is, maar iets zegt. Je hoeft het leven niet te ontwijken — je mag het dieper gaan leven.

Bouw aan betekenisvolle rituelen

Zingeving zit soms in kleine dingen. Een wandeling op vaste tijden. Kaarsje aansteken. Stilstaan bij de dag. Bidden — al weet je niet precies tot Wie. Rituelen zijn ankerpunten in de chaos. Ze halen je uit je hoofd en brengen je terug in het moment.

Beperk wat je leegzuigt

Sociale media, oppervlakkige gesprekken, eindeloos Netflixen — het lijkt ontspannend, maar vaak versterkt het juist de leegte. Niet alles wat prikkelt, voedt ook. Probeer bewust te kiezen voor dingen die je ziel opbouwen in plaats van verdoven.

Zoek professionele begeleiding

Je hoeft het niet alleen te doen. Een coach, een psycholoog, een pastor — ze kunnen je helpen woorden te geven aan wat je voelt. Niet om je weg te poetsen, maar om je te begeleiden in je zoektocht naar zin, waarde en richting. Je mag dat jezelf gunnen.

Het christelijk geloof en existentiële depressie

Soms voelt het alsof je ziel door een verlaten landschap dwaalt. Alsof je roept, maar niemand antwoordt. In dat duister klinkt de meest menselijke vraag: Waar bent U, God? En toch… juist dáár, in de diepte, blijkt het christelijk geloof niet sprakeloos, maar springlevend. Niet als een quick fix, maar als een diep antwoord op een diepe leegte.

Een God die de leegte kent

Het christelijk geloof is uniek in één ding: God bleef niet op afstand. Hij kwam zelf de leegte in. In Christus daalde Hij af in onze vragen, ons lijden, onze verlatenheid. Aan het kruis schreeuwde Jezus zelf: “Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?” (Mattheüs 27:46). Hij weet hoe leegte voelt — van binnenuit.

Dat betekent: jouw wanhoop is Hem niet vreemd. Hij kent het. Hij heeft het gedragen. En juist daarom kan Hij je ook daarin nabij zijn.

Zin is niet iets dat je maakt, maar ontvangt

De moderne wereld zegt: “Jij moet je eigen betekenis creëren.” Maar dat is loodzwaar als alles zinloos aanvoelt. Het evangelie zegt iets anders: je hoeft het niet te maken, want je ontvangt het. Je bent geschapen met een doel. Gekend. Gewild. Geliefd. Niet omdat jij het voelt, maar omdat Híj het zegt.

Zingeving is geen zelfbouwproject, maar een geschenk.

Een ander perspectief op lijden

Waar veel filosofieën proberen te ontsnappen aan lijden, zegt het christelijk geloof: Het hoort bij het gebroken bestaan — maar het is niet het einde van het verhaal. Lijden kán een doorgang worden. Geen muur, maar een poort. In Gods handen is zelfs de leegte niet zinloos, maar iets waarin Hij werkt.

Romeinen 8:28 zegt het zo: “Wij weten dat voor wie God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede.” Zelfs de pijn. Zelfs de vragen.

Je bent niet alleen

Een existentiële depressie isoleert. Je denkt al snel: Niemand begrijpt dit. Ik pas nergens. Maar in het geloof vind je gemeenschap — met God én met anderen die worstelen. Je mag rouwen. Twijfelen. Vragen stellen. En tegelijk deel zijn van een groter verhaal, dat niet eindigt in duisternis, maar in hoop.

De Psalmen zijn daar vol van. Niet van makkelijke antwoorden, maar van eerlijke vragen. En altijd weer: “Toch zal ik op U hopen.”

Hoop die niet wankelt

Het christelijk geloof biedt geen gemakkelijke uitweg, maar wel een rotsvaste uitgang: Je bent niet alleen geboren, je leeft niet zonder doel, en je eindigt niet in het niets. In Christus is er een toekomst. Voor jouw leven. Voor je vragen. Voor je ziel.

En soms begint die toekomst… met één fluisterend gebed: “Heere, ik voel U niet — maar wilt U mij vasthouden?”

Herstel is mogelijk: licht aan het einde van de tunnel

Als je midden in een existentiële depressie zit, voelt het alsof er nooit meer iets zal veranderen. Alsof het leven voorgoed zijn kleur kwijt is. Alsof je een boek leest waarvan de bladzijdes leeg blijven, hoe ver je ook bladert. Maar laat dit gezegd zijn — herstel ís mogelijk. Niet snel, niet simpel, maar echt.

Het leven krijgt nieuwe lagen

Mensen die door een existentiële depressie heen zijn gegaan, zeggen vaak: Ik voel nu dieper. Ik leef bewuster. Ik ben meer mens geworden. Niet omdat alles weer ‘leuk’ is, maar omdat ze geleerd hebben om te leven mét de vragen — zonder eraan ten onder te gaan.

Het leven krijgt niet per se zijn oude glans terug, maar een nieuwe gloed. Meer ingetogen. Eerlijker. Eerder zilver dan goud — maar wél echt.

Herstel vraagt tijd en trouw

Er is geen knop. Herstel komt in lagen, met vallen en opstaan. Dagen waarop je denkt: het gaat iets beter. En dagen waarop je terugzakt in oude vragen. Maar elke stap telt. Elke ademtocht is een kleine overwinning. Elke nieuwe gedachte een barst in de muur.

Wees mild voor jezelf. Je hoeft geen sprongen te maken — schuifjes tellen ook.

Het geloof als anker

Voor velen wordt het geloof een anker. Niet als iets wat álle vragen beantwoordt, maar als Iemand die blijft, zelfs als jij Hem niet voelt. Iemand die je naam kent, je hart doorgrondt, je bestaan vasthoudt. Die zegt: “Ik laat je niet los.” (Jesaja 41:10)

Juist in de donkerte blijkt dat Licht geen cliché is, maar een werkelijkheid die opstaat midden in de nacht.

Je bent geen breekbaar mens, maar een groeiend mens

Tot slot: als je dit meemaakt, ben je niet ‘stuk’. Je bent in ontwikkeling. In transformatie. Je ziel is niet kapot, maar onderweg. En onderweg zijn betekent: er is hoop. Er is toekomst. Er is groei.

Niet ondanks de leegte, maar soms juist dankzij.

Tot slot: je bent niet vreemd – je bent mens

Je voelt je misschien anders. Alsof je in een wereld vol zekerheid de enige bent die wankelt. Alsof iedereen de handleiding van het leven kreeg — behalve jij. Maar weet dit: je bent niet vreemd, gebroken of buiten de boot gevallen. Je bent mens. En mensen vragen, zoeken, worstelen. Dat is geen teken van zwakte, maar van leven.

Vragen horen bij het bestaan

Wie vragen stelt, is niet verloren. Die is wakker. Je kijkt niet weg van de diepte, je kijkt er recht in. Dat is moedig. De leegte erkennen is geen falen, het is een stap richting waarheid. En die weg mag er zijn — ook als hij kronkelig is, traag, soms stil.

Je bent niet alleen

Er zijn duizenden, miljoenen mensen die zich precies zo voelen als jij. Die zoeken naar zin. Die ’s nachts wakker liggen en zich afvragen: wat als dit alles is? En er is Iemand die jou ziet — die jou kende vóór jij jezelf begreep. Die zegt: “Ik ben met je, al ga je door een dal van diepe duisternis” (Psalm 23:4).

Jouw verhaal is nog niet voorbij. Je bent onderweg, niet verdwaald.

Laat het bestaan bestaan

Misschien hoef je het niet allemaal te snappen. Misschien mag je leren om te leven met vragen, terwijl je zachtjes vertrouwt dat er een grotere Hand is die je vasthoudt. Niet alles hoeft opgelost — soms mag het gewoon gedragen worden.

En dat is genoeg voor vandaag.

Reacties en ervaringen

Heb jij weleens geworsteld met existentiële vragen of gevoelens van leegte? Herken je iets uit dit artikel — of juist niet? Misschien heb je troost gevonden in geloof, therapie of vriendschap. Wat je verhaal ook is: je bent van harte uitgenodigd om het hieronder te delen.

🤍 Jouw ervaring kan iemand anders hoop geven.

We vragen je om respectvol te reageren. Reacties worden gelezen voordat ze worden geplaatst, om spam of kwetsende woorden te voorkomen. Soms kan het dus even duren voor je reactie zichtbaar is. Bedankt voor je begrip – en voor je stem.