Wandelen met God: waarom dagelijks lopen goed is voor lichaam en ziel

Last Updated on 9 mei 2025 by M.G. Sulman

Wandelen — het lijkt zo gewoon. Je trekt je schoenen aan, stapt naar buiten en zet de ene voet voor de andere. Toch schuilt er in die eenvoud een diepe kracht, zowel lichamelijk als geestelijk. De vroege kerkvader Augustinus zei al: “Solvitur ambulando” – het wordt opgelost door te wandelen. Daarmee gaf hij onbedoeld een sleutel tot een leven waarin beweging geen vlucht is, maar een weg naar verdieping. Dit artikel verkent wandelen als een dubbele praktijk: voor het lichaam én voor de ziel. Vanuit Bijbelse voorbeelden – van Abraham tot Jezus, van Henoch tot de Emmaüsgangers – zien we hoe wandelen niet alleen een manier van reizen is, maar ook een manier van geloven. Want wie wandelt, leert niet alleen zichzelf beter kennen, maar ook de God die met ons meetrekt. En dat maakt elke stap heilig.

Waarom wandelen meer is dan bewegen

Een stap zetten verandert alles

Je stapt de deur uit. Geen bestemming, geen haast, gewoon even weg. De lucht is koel, de stoep onder je voeten vertrouwd. En terwijl je loopt, begint er iets te schuiven — niet alleen in je benen, maar ook in je hoofd. Alsof de beweging van je voeten ruimte maakt in je gedachten. Alsof je met elke stap iets loslaat.

Wandelen is simpel. Je hebt er geen abonnement voor nodig, geen app, geen perfecte outfit. Je hebt alleen jezelf nodig — en misschien wat stilte, of juist een luisterend oor. Maar achter die eenvoud schuilt iets diepers. Wandelen beweegt je lichaam, maar het raakt ook je ziel.

Wandelen is een keuze voor ritme

In een wereld vol haast is wandelen een daad van vertraging. Je kiest voor ritme, voor regelmaat, voor rust. Terwijl je voeten een patroon volgen, vindt je binnenwereld een echo in dat ritme. Het maakt niet uit of je vijf minuten loopt of vijftig: je kiest voor beweging die niet op prestatie is gericht, maar op aanwezigheid.

En dat is precies waarom wandelen zo krachtig is. Het haalt je even weg bij je scherm, je to-do-lijst, je binnen-geklets. Het maakt plaats voor eenvoud. Voor aandacht. Voor contact — met jezelf, met je omgeving, en misschien ook met God.

Wandelen helpt je om te voelen

Wie wandelt, merkt dingen op. Een oude boom die je nooit eerder zag. Een geur van pas gemaaid gras. De kou op je wangen. Het geluid van je eigen ademhaling. Je zintuigen worden wakker. Je lijf ontspant. En ergens onderweg — misschien halverwege het park, of bij dat bankje aan het water — komt er een gedachte binnen die je niet had kunnen bedenken aan je bureau.

Soms noemen mensen het ‘wandeltherapie’. Maar je hebt geen therapie nodig om de kracht van wandelen te ervaren. Gewoon een paar stappen zetten. Dankbaar zijn dat je lijf je draagt. Je hart openen voor wat opkomt. Je zou kunnen zeggen: het is gebed met je voeten.

Bijbelse wandelingen: voetstappen in het geloof

Wandelen is zo oud als de Bijbel

Vanaf de eerste bladzijden van de Bijbel klinkt het: “En zij hoorden de stem van de Heere God, Die in de hof wandelde” (Genesis 3:8). God Zelf wandelt. Niet rennend, niet vliegend, maar lopend — in de koelte van de dag. Dat beeld is diep: God zoekt de mens, stap voor stap, in nabijheid. Wandelen is geen haastwerk. Het is een vorm van aanwezig zijn.

En zo wandelt de hele Schrift door: Abraham verlaat zijn land en trekt met God. Henoch wandelt met God — en verdwijnt, zo hecht is hun verbondenheid. De Emmaüsgangers lopen bedroefd over de weg en merken pas later dat Jezus zélf met hen meeloopt. Wandelen is in de Bijbel nooit alleen maar een manier om ergens te komen. Het ís de weg van het geloof.

Abraham: lopen zonder eindbestemming

God zegt tegen Abraham: “Trek weg uit uw land” (Genesis 12:1). En hij gaat. Niet wetend waarheen. Geen routeplanner, geen garantie, alleen een belofte: “Ik zal u zegenen.” Abraham loopt, dag na dag, en daarmee wordt hij een voorbeeld van geloof. Zijn voeten zijn gehoorzaam nog voor zijn hoofd alles begrijpt.

Dat is de kracht van wandelen in geloof: je zet een stap zonder dat je alles hoeft te overzien. Je vertrouwt op Degene die jou de weg wijst, ook al zie je zelf nog geen bordjes. Elke stap is gehoorzaamheid. Elke stap is geloof.

Jezus: stappen zetten met de ander

Jezus wandelde veel. Hij liep langs de zee, trok van dorp tot dorp, beklom bergen om te bidden. En telkens is Hij in beweging met mensen: met Petrus, met de scharen, met kinderen, met zieken. Zijn manier van aanwezig zijn is aards, tastbaar, traag — precies het tempo van de liefde.

Kijk maar naar de Emmaüsgangers: ze zijn teleurgesteld, verward, op weg naar huis. En Jezus sluit aan. Zonder zich meteen bekend te maken. Hij luistert. Vraagt. Legt uit. Pas als Hij brood breekt, herkennen ze Hem. Maar hun harten brandden al onderweg.

Ook wij kunnen Hem ontmoeten op diezelfde manier. Niet altijd als een plotseling licht, maar als een zachte stem, een open vraag, een diepe vrede onderweg.

Wandelen is verbondenheid

In de Bijbel is wandelen vaak een beeld van levenswandel. “Wandelt waardig,” zegt Paulus. “Wandel in liefde.” Het gaat niet alleen over fysiek bewegen, maar over hóe je leeft. Met wie je optrekt. Wat je draagt. Wat je achterlaat.

Als je wandelt met God, ben je niet alleen bezig met richting, maar met relatie. Je leert afstemmen op Zijn tempo. Je leert stilvallen als Hij stil is. En doorwandelen als je moe bent. Geloof is geen sprint. Het is een lange tocht, vol overgangen, uitzichten, en soms blaren. Maar Hij wandelt mee.

Wat wandelen doet met je lichaam (en waarom dat ook geestelijk werkt)

Gemaakt om te bewegen

Je lijf is geen vergissing. God heeft je geschapen met botten die kunnen dragen, spieren die zich strekken, longen die zich vullen, voeten die dragen. “Want U hebt mijn nieren geschapen, mij in de schoot van mijn moeder geweven. Ik loof U, omdat ik onuitsprekelijk wonderlijk gemaakt ben” (Psalm 139:13-14).

Bewegen is geen moderne gezondheidsrage, het zit verweven in ons ontwerp. Vóór auto’s, bureaus en schermtijd was er lopen. Lopen naar de bron, naar het werk, naar familie. En precies dat ritme, dat wandelen, is wat je lijf herkent als gezond.

Wandelen geneest meer dan je denkt

Uit talloze onderzoeken blijkt: dagelijks een halfuur wandelen verlaagt je bloeddruk, versterkt je hart, verbetert je geheugen en vermindert angst en depressie. Je stofwisseling gaat beter werken, je immuunsysteem wordt sterker, en je slaapt dieper. Wandelen helpt zelfs je hersenen om nieuwe verbindingen te maken — letterlijk vernieuwd denken.

Is het toeval dat de Bijbel zegt: “Verheug u in de Heere en wees dankbaar; dit is de wil van God” — en dat dankbaarheid tijdens het wandelen het stresshormoon cortisol verlaagt? Of dat het buiten zijn in de natuur serotonine en endorfines vrijmaakt — precies die stoffen die vreugde en rust bevorderen?

Lichamelijke gezondheid en geestelijk welzijn zijn geen gescheiden werelden. God maakte ons één mens, met ziel én lichaam. Wat je doet met je voeten, werkt door in je hart.

Wie loopt, wordt ontvankelijker

Als je wandelt, daalt je hartslag, maar stijgt je opmerkzaamheid. Je merkt geluiden op. Je ziet kleur. Je voelt zon of regen. En ook innerlijk gebeurt er iets: gedachten die vastzaten, komen los. Gebeden die stil waren, krijgen woorden. Wandelen opent — letterlijk en geestelijk.

Jezus zocht vaak de stilte op om te bidden. Hij trok Zich terug in de natuur. En wie Hem volgt, mag weten: God spreekt niet alleen in tempels, maar ook langs een bospad, op een dijk, tussen het ruisen van bomen. De schepping is Zijn werk — en dus een plek van ontmoeting.

Wandelend luisteren naar God

Het is geen toeval dat veel mensen zeggen: “Tijdens het wandelen kom ik tot mezelf.” Maar misschien is het nog dieper: je komt tot God. Als je loopt, vallen de muren van afleiding stil. Je hoeft even niets te bewijzen. En precies in dat lege moment, hoor je iets echts.

Wandelen maakt ruimte. Voor stilte. Voor gebed. Voor dank. Voor het luisteren naar een Bijbeltekst op je oortjes. Voor het zacht herhalen van een psalm. Of gewoon voor het zinnetje: “Heer, U bent hier.” En dat is vaak genoeg.

Stappen met God: wandelen als geestelijke praktijk

Wandelen is bidden met je voeten 👣

Soms is bidden moeilijk. Je hoofd is vol. Je hart is stil. De woorden blijven steken. En dan is er dat eenvoudige, heilzame gebaar: naar buiten stappen. Wandelen. Niet met een lijstje, maar met een open hart. Je voeten worden gebed. Je ademhaling wordt ritme. En de hemel lijkt ineens minder ver.

Augustinus zei het al: “Solvitur ambulando” — het wordt opgelost door te wandelen. Dat geldt niet alleen voor filosofische vragen, maar ook voor geestelijke mist. Je hoeft het niet allemaal te weten. Je hoeft alleen maar te lopen. Met God. Zoals Henoch. Zoals de Emmaüsgangers. Zoals jij vandaag kunt doen.

Gebed op de ademhaling 📿

Probeer eens dit eenvoudige ritme:

• Bij het inademen: “Heer Jezus Christus…”

• Bij het uitademen: “… ontferm U over mij.”

Je hoeft niets te forceren. Laat het stromen met je pas. Je hoeft niet hardop te spreken. Fluister het. Of bid het in je hart. Het is oud, eenvoudig en krachtig. Het helpt je om je aandacht te richten — niet op je zorgen, maar op de Aanwezige.

Dankbaarheidsroute 🙏

Kies een vertrouwde wandelroute — door de wijk, het bos, of gewoon een rondje om het blok. Maar loop deze keer met één doel: dankzegging. Voor alles wat je ziet. Voor wie je bent. Voor wat God heeft gedaan.

Zie een boom — dank voor groei. Hoor vogels — dank voor leven. Voel wind — dank voor adem. Herinner jezelf: “Loof de Heere, mijn ziel, en vergeet niet één van Zijn weldaden” (Psalm 103:2).

Je zult merken: hoe meer je dankt, hoe lichter je hart wordt.

Luisterwandeling met een psalm 🎧

Zet een bijbelapp of luisterbijbel op je telefoon en speel één psalm af terwijl je loopt. Laat je leiden door de woorden. Loop traag. Herhaal wat je raakt. Stil je bij een vers dat binnenkomt.

Bijvoorbeeld Psalm 23: “De Heere is mijn Herder… mij ontbreekt niets.” Loop die zin uit. Herhaal hem tot hij niet alleen op je lippen ligt, maar in je wezen zakt.

Of luister naar een worshiplied, zacht in je oortjes, en bid mee. Je loopt niet alleen — je wandelt met het Woord.

Maak ruimte, geen prestatie

Wees niet streng. Dit is geen nieuwe ‘moet’ op je lijstje. Wandelen met God is geen extra taak, maar een uitnodiging. Je hoeft niet ver. Je hoeft niet lang. Alleen maar op pad, open voor Zijn stem, Zijn rust, Zijn nabijheid.

Soms komt er niets. Soms komen er tranen. Soms komt er vrede, shalom. Maar wat er ook komt — Hij is er al. En jij wandelt Hem tegemoet.

Als wandelen moeilijk wordt: ook stilstand hoort erbij

Niet elke stap voelt licht

Soms heb je geen zin om te wandelen. Je lijf is moe. Je hart is zwaar. Of het regent al dagen — buiten én vanbinnen. Er zijn van die momenten waarop zelfs het optillen van je voet voelt als een opgave. En misschien vraag je je af: waar is God dan?

Het antwoord is niet altijd helder. Maar de Bijbel is er eerlijk over: ook gelovigen kennen moeiten, vertraging en stilstand. Denk aan Elia onder de bremstruik. Of aan Job op de ashoop. Of aan David die zucht: “Mijn tranen zijn mij tot spijze dag en nacht” (Psalm 42:4). Wandelen in geloof is niet altijd vlot vooruitgaan. Soms is het strompelen. Of zelfs stilstaan.

Vertragen is geen falen 🕊️

In onze cultuur telt alleen beweging. Sneller. Verder. Productiever. Maar Gods tempo is vaak anders. Hij werkt niet in haast, maar in trouw. “Wie op de Heere wachten, zullen hun kracht vernieuwen,” zegt Jesaja (40:31). Niet: wie doorduwen. Maar: wie wachten.

Als je even stilstaat, ben je niet minder gelovig. Misschien juist meer. Want stilstand vraagt vertrouwen. Geduld. Loslaten van controle. Je leert kijken zonder rennen. Horen zonder afleiding. En je ontdekt: Hij is er ook als jij niet beweegt.

De weg kan kronkelen

De wandeltocht van het geloof is geen rechte lijn. Er zijn omwegen. Mist. Keuzes die je terugbrengen waar je dacht al geweest te zijn. Net als de Israëlieten in de woestijn, lopen we soms cirkels. Niet omdat God ons vergeten is, maar omdat Hij werkt in het onderweg zijn.

De Emmaüsgangers liepen weg uit Jeruzalem — letterlijk de verkeerde kant op. Maar Jezus kwam juist daar naast hen lopen. Dat is genade: God zoekt je op waar je ook bent. Zelfs als jij van Hem wegloopt.

Volhouden begint met opstaan

Soms is het grootste wonder niet dat je tien kilometer wandelt, maar dat je opstaat. Je schoenen aantrekt. De deur opendoet. Eén stap zet. Dat is geloof in praktijk: kleine gehoorzaamheid in een groot verhaal.

En als je onderweg toch stilvalt — wees zacht voor jezelf. Bid misschien alleen maar dit: “Heer, loop met mij mee.” Dat is genoeg. Want de weg waarop je Hem zoekt, is al de weg waarop Hij je tegemoetkomt.

Wandelen in het dagelijks leven: kleine gewoonten, grote zegen

Elke stap telt

Je hoeft geen pelgrimage te plannen om wandelend te leven. Wandelen begint klein: tien minuten na het eten. Een rondje voor het slapen. De trap nemen in plaats van de lift. Een vaste ochtendroute met God. Het zijn geen wereldschokkende stappen — maar ze brengen wel beweging in je dag, je lijf en je ziel.

Gods werk zit vaak in het gewone. Jezus wandelde van dorp naar dorp, niet op een wolk. Hij koos het pad van nabijheid, niet van spektakel. Ook jij mag Hem volgen op die alledaagse wegen — met wandelschoenen aan en een open hart.

Vijf simpele manieren om wandelen in je leven te weven 👟

1. Begin klein – Start met 10 minuten per dag. Geen haast. Geen prestatie. Alleen maar op pad.

2. Koppel het aan een gewoonte – Loop na je koffie. Of na het avondeten. Ritme helpt volhouden.

3. Gebruik een herinnering – Leg je schoenen bij de deur. Of hang een kaartje met een bijbeltekst aan je jas.

4. Wandel met een doel – Bid onderweg voor iemand. Neem een psalm mee. Of luister naar een bemoedigende podcast.

5. Wees trouw, niet streng – Als je een dag overslaat, is dat geen mislukking. Morgen is er weer een kans.

Wandelen als levenshouding

Wandelen is meer dan bewegen. Het is een houding. Een manier van kijken, van leven, van geloven. Wandelen betekent: beschikbaar zijn. Voor God. Voor anderen. Voor jezelf. Het is letterlijk ruimte maken in je dag — om te ademen, te luisteren, te danken.

En misschien ontdek je onderweg dat wandelen geen zijspoor is van het geloof, maar een hoofdweg. Zoals Micha 6:8 zegt: “Hij heeft u bekendgemaakt, o mens, wat goed is… anders dan recht te doen, goedertierenheid lief te hebben en ootmoedig te wandelen met uw God?”

Jij bent op weg

Je hoeft niet alles te overzien. Niet alles te begrijpen. Je mag gewoon onderweg zijn. En met elke stap vertrouw je: Hij is erbij. Hij leidt. Hij draagt. En zelfs als je struikelt, houdt Zijn hand je vast.

Dus trek je schoenen aan. Zet één voet voor de ander. En weet: dit is geen gewone wandeling. Dit is heilige grond.

Reacties en ervaringen

Hieronder kun je reageren op dit artikel. Je kunt bijvoorbeeld je ervaringen delen over wandelen als vorm van geloofsverdieping, of tips geven over hoe jij gebed en beweging combineert. We stellen je reactie zeer op prijs. Reacties worden niet automatisch (direct) gepubliceerd; ze worden eerst door de redactie gelezen om ‘spam’ of ongepaste inhoud te filteren. Dat kan soms enkele uren duren.