Uitverkiezing of eigen keuze? Een Bijbels-calvinistisch weerwoord op Christen Gemeente Werkendam

Last Updated on 2 april 2025 by M.G. Sulman

Onlangs verscheen op YouTube een video met als titel “Boodschap aan de jeugd” door een spreker verbonden aan de zogeheten Christen Gemeente Werkendam. In een vurige en emotioneel geladen boodschap richt hij zich op jongeren, voornamelijk uit streng reformatorische kringen. Met scherpe woorden stelt hij dat de prediking binnen met name de Gereformeerde Gemeenten (GerGem) jongeren “in slaap sust”, dat dominees liegen over het evangelie, en dat de leer van de uitverkiezing een “duivelse leer” en “waan” is. Hij roept jongeren zelfs op hun kerken te verlaten, hun ouders te wantrouwen, en de gevestigde geloofstraditie af te breken. Deze video is meer dan een persoonlijke overtuiging – het is een regelrechte aanval op de fundamenten van het Bijbels-gereformeerde geloof. Derhalve is een helder en Schriftuurlijk  antwoord geboden. In dit artikel willen we, in het licht van Romeinen 9, laten zien dat de leer van de uitverkiezing geen menselijke bedenksel is, maar een diepgewortelde, troostrijke waarheid uit Gods eigen Woord.

Samengevat: Hieronder volgt een Bijbels-calvinistisch weerwoord op de populaire oproep tot ‘zelf kiezen voor Jezus’, waarin wordt aangetoond dat zowel Gods soevereine uitverkiezing als de menselijke verantwoordelijkheid in het evangelie samenkomen zonder elkaar tegen te spreken.

De onverdiende keuze – Gods genade is geen democratie

“Dat is niet eerlijk!” — als er íets is dat in onze tijd alles lijkt te moeten bepalen, is het wel dat gevoel. Gelijkheid. Eigen keuze. Alles moet eerlijk verdeeld. Dat klinkt aantrekkelijk. Maar wat als God Zélf zegt:

“Ik zal Mij ontfermen over wie Ik Mij ontferm” (Romeinen 9:15)?

De bovenstaande video keert zich fel tegen dit idee. De spreker stelt dat het onrechtvaardig is dat God sommigen kiest en anderen niet. Hij noemt het “duivelse leer”. Maar juist Romeinen 9 maakt duidelijk: uitverkiezing is geen hardheid van God – het is pure genade.

God is God – Niet wij

Paulus voelt de tegenwerping al aankomen:

“Wat zullen wij dan zeggen? Is er onrechtvaardigheid bij God?” (vers 14)

Zijn antwoord? “Volstrekt niet!” Want als God verplicht zou zijn om iedereen exact hetzelfde te geven, dan is het geen genade meer, maar recht.

God is geen ambtenaar. Hij is de soevereine Schepper. Hij is vrij. En Hij is goed.

Genade is geen mensenrecht

De kern van Romeinen 9 is dit: niemand verdient redding. Niet Jakob. Niet Ezau. Niet jij. Niet ik.

En juist daarom is het zo wonderlijk dat God iemand redt! Want Hij is dit niet verplicht. En dat maakt genade zo… radicaal.

Uitverkiezing is troost, geen tirannie

De video suggereert dat de leer van verkiezing jongeren wanhopig maakt. Maar het tegenovergestelde is waar. Stel je voor dat je afhankelijk was van je eigen keuze, je eigen wil, je eigen kracht. Wie redt het dan? Maar nu zegt God:

“Zo hangt het dan niet af van hem die wil, ook niet van hem die hardloopt, maar van God Die Zich ontfermt.” (vers 16)

‼️ De zekerheid van Gods verkiezing geeft rust. Niet ik houd Hem vast – Hij houdt mij vast.

Kortom: De boodschap van Romeinen 9 is niet koud of afstandelijk. Ze is warm, heilig en troostvol. Het maakt ons klein – en God groot. En dát is precies wat ware genade doet.

Getrokken door de Vader – Geen eigen initiatief, maar goddelijke genade

Er is iets in ons mensen dat zich verzet tegen afhankelijkheid. We willen kiezen. Zelf bepalen. Zelf geloven. En dat klinkt best vroom: “Ik heb gekozen voor Jezus.” Maar Jezus zelf zegt iets totaal anders.

Jezus zegt: ‘Niemand kan’

In Johannes 6:44 zegt Hij:

“Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader, die Mij gezonden heeft, hem trekt.”

Niet: “niemand mag,” maar: “niemand kán.” Dat is fundamenteel. Het betekent dat geloof niet uit onszelf komt. Niet uit onze wil, onze keuze, ons verlangen – maar uit God.

En dat wringt. Zeker als je, zoals in de video, jongeren probeert te overtuigen dat zij “nu moeten kiezen” – en alsof het helemaal van hen afhangt. Maar de Bijbel is duidelijk: zonder trekkende genade blijft het hart gesloten.

Trekken is geen sleuren

Sommigen zullen zeggen: “Dat is toch dwingen?” Neen. Het woord “trekken” betekent in het Grieks een innerlijke werking van liefde, overtuiging, overgave. Zoals een magneet het ijzer aantrekt – onzichtbaar maar onvermijdelijk.

❤️‍🔥 Het is een liefde die overwint. Geen geweld, geen dwang, maar genade.

Wie getrokken wordt, komt tot leven

Wat een rust: als je gelooft, weet dan dit – God was jou al vóór. Je geloof is geen bewijs van jouw kracht, maar van Zijn genade. Je bent niet beter dan anderen. Alleen: je bent getrokken.

En dan komt de vreugde. Dan komt het wonder: je wil Hem volgen, omdat Hij jou eerst gezocht heeft.

Samengevat: De spreker in de video spreekt over “een keuze voor Jezus.” Maar Jezus zegt: “Niemand kan tot Mij komen, tenzij…” Dus als jij Hem liefhebt, weet dan: de Vader had jou eerst lief. En dat maakt het geloof niet kleiner, maar des te kostbaarder.

Verkozen vóór de wereld bestond – Gods plan is ouder dan jij

Veel mensen denken dat God wacht. Wacht tot jij een keuze maakt. Tot jij naar Hem toe komt. Maar de Bijbel laat iets totaal anders zien. In Efeze 1 openbaart God ons dat Zijn plan niet begint bij ons, maar bij Hem. En wel: voor de grondlegging van de wereld.

Verkozen in Christus – vóórdat jij bestond

“Zoals Hij ons in Hem uitverkoren heeft vóór de grondlegging van de wereld, opdat wij heilig en smetteloos voor Hem zouden zijn.” – Efeze 1:4

Deze verkiezing is niet gebaseerd op iets in ons. Niet op toekomstig geloof, niet op prestaties, niet op een beslissing die wij ooit zouden nemen. Neen: het is volledig geworteld in Christus. 💯

Je mag weten: als jij gelooft, is dat niet zomaar toeval. Het is het bewijs van iets eeuwigs: God heeft jou gekend en geliefd voordat jij ook maar iets kon doen.

Genade naar Zijn wil – niet naar onze verdienste

“In liefde heeft Hij ons tevoren bestemd… naar het welbehagen van Zijn wil” (vers 5)

Dat “welbehagen” betekent: God heeft er vreugde in om genade te geven. Uit vrije, heilige goedheid. Niet omdat jij iets bijzonders hebt of bent. Juist niet.

En dat is de troost: het hangt niet van jou af. Als jouw redding rust op Gods eeuwige plan, dan staat het rotsvast.

Een veelgeciteerde en toepasselijke uitspraak van MacArthur is:

“If I could lose my salvation, I would.”
– John MacArthur

Of in het Nederlands:

“Als ik mijn redding zou kúnnen verliezen, dan zou ik dat ook doen.”

Tot lof van Zijn heerlijkheid

“… tot lof van de heerlijkheid van Zijn genade, waarmee Hij ons begenadigd heeft in de Geliefde” (vers 6)

De uitverkiezing maakt de mens klein, maar God groot. Het is niet bedoeld om mensen te verlammen, maar om hen te verblijden: we zijn veilig in Christus, omdat Hij het werk begonnen is – én zal voltooien.

Dus: De video wil jongeren overtuigen dat ze zelf iets moeten presteren om gered te worden. Maar Efeze 1 zegt: “Jouw redding begon al vóór jij bestond – in Gods hart.” Dat is niet koud of afstandelijk. Dat is liefde op het diepst denkbare niveau.

“Zelf kiezen of getrokken worden?” – De botsing tussen vrije wil en goddelijke genade

In de video “Boodschap aan de jeugd” klinkt het alsof alles draait om jouw keuze. De spreker roept jongeren herhaaldelijk op om nu te kiezen, nu Jezus aan te nemen, en beschuldigt kerken ervan jongeren van deze persoonlijke beslissing af te houden. Het klinkt daadkrachtig. Heldhaftig zelfs. Maar onder de oppervlakte schuift er een theologische verschuiving op die haaks staat op het evangelie van genade.

De centrale claim van de spreker: De mens moet zelf kiezen

De spreker zegt onder meer:

• “Je moet zelf de keuze maken tussen hemel en hel.”

• “Jij moet de Here Jezus aannemen.”

• “Je ouders houden je bij Jezus vandaan door die uitverkiezingsleer.”

Hij stelt dat mensen verloren gaan omdat ze niet kiezen. Niet omdat ze geestelijk dood zijn, maar omdat ze hun “kans” niet benutten. Dat klinkt evangelisch, maar het is in de kern pelagiaans – het idee dat de mens uit zichzelf kan geloven, kiezen, en gered worden.

🧠 Wat is pelagianisme – en waarom is het geen evangelie?

Pelagianisme is een oude dwaalleer uit de vroege kerkgeschiedenis, genoemd naar Pelagius, een Britse monnik uit de vierde eeuw. Hij ontkende de erfzonde en stelde dat de mens van nature in staat is om het goede te kiezen zonder de genade van God. Volgens Pelagius heeft ieder mens voldoende vrije wil om zelf tot bekering te komen en zichzelf moreel en geestelijk te verbeteren. Deze leer werd fel bestreden door o.a. Augustinus, en op het Concilie van Efeze (431) formeel veroordeeld als ketters. Waarom? Omdat het de ernst van de zonde ontkent en de genade van God tot een hulpmiddel maakt in plaats van de bron van redding. Wanneer iemand vandaag zegt: “Jij moet zelf kiezen voor Jezus, het ligt aan jouw beslissing of je verloren gaat of niet,” klinkt dat misschien vroom en overtuigend, maar het ademt in wezen hetzelfde idee: de mens redt zichzelf — God helpt hooguit een beetje mee. Dat is niet het evangelie van genade, maar een terugkeer naar een eeuwenoude dwaling die de glorie van Christus vervangt door de inspanning van de mens. Ware Bijbelse genade zegt juist: “God redt zondaren die het zelf niet kunnen.”

❗ Moderne evangelischen en het gevaar van semi-pelagianisme

Ofschoon veel evangelische predikers spreken over genade en redding “alleen door Jezus”, wordt in de praktijk vaak de nadruk gelegd op de menselijke keuze: “Jij moet Jezus aannemen. Jij moet beslissen. Jij moet kiezen.” Die oproep klinkt urgent, maar de theologische ondergrond is vaak dat God wacht op jouw beslissing, en dat Zijn redding pas effectief wordt zodra jij er iets mee doet. Dat lijkt Bijbels, maar het schuift – bewust of niet – de oorzaak van het heil van God naar de mens. Daarmee wordt genade niet meer een reddende kracht, maar een soort aanbod dat jij moet verzilveren. En dat is precies waar semi-pelagianisme begint: God helpt, maar de mens beslist. De Bijbel leert echter dat ook het geloof zelf een gave is (Efeze 2:8) en dat niemand tot Jezus kan komen, tenzij de Vader hem trekt (Joh. 6:44). Elke theologie die dat uit het oog verliest, hoe oprecht ook, ondermijnt de radicaliteit van genade.

Het Bijbels antwoord: Niemand kan kiezen, tenzij God eerst werkt

De Here Jezus zegt zelf in Johannes 6:44:

“Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader die Mij gezonden heeft, hem trekt.”

Deze woorden zijn glashelder:

• “Niemand kan…” – Het gaat niet om toestemming, maar om onvermogen.

• “…tenzij de Vader trekt.” – Gods werk gaat vooraf aan ons geloof. Niet omgekeerd.

De Bijbel leert dat wij van nature geestelijk dood zijn (Efeze 2:1), vijanden van God (Romeinen 5:10), onwillig én onbekwaam om ons tot Hem te keren – tenzij God ons eerst levend maakt door Zijn Geest.

Trekken is geen dwingen, maar overwinnen in liefde

Sommigen vragen zich af: “Als God je moet trekken, is dat dan wel echte liefde?” Maar het Griekse woord helkō, dat met ‘trekken’ wordt vertaald, schildert een ander beeld – het wordt ook gebruikt voor een visnet dat vissen naar de kant toehaalt. Het is geen brute kracht, maar een krachtige, doelgerichte beweging. Geen geweld, maar een liefdevolle onweerstaanbaarheid.

Niet door dwang van buiten, maar door een onweerstaanbare roep van binnen. De Heidelbergse Catechismus zegt met zoveel woorden:

“De Heilige Geest vernieuwt ons hart, opdat wij de Heere van harte gaan liefhebben en gehoorzamen.”¹Deze formulering is een parafrase op basis van de Heidelbergse Catechismus, met name Zondag 3, Vraag & Antwoord 8 (“Tenzij wij door de Geest van God wedergeboren worden”) en Zondag 32, Vraag & Antwoord 86, waar staat dat Christus ons door Zijn Heilige Geest vernieuwt naar Zijn evenbeeld, opdat wij uit dankbaarheid goede werken zouden doen.

God verandert ons hart, zodat we willen wat we eerst niet wilden.

Genade wordt een werk als de mens het laatste woord heeft

Wanneer redding afhankelijk wordt gemaakt van jouw keuze – alsof Jezus het cadeau aanbiedt, maar jij het nog moet ‘aannemen’ – dan wordt geloof iets dat jij moet doen om gered te worden. Een voorwaarde. Een werk. En zodra geloof een werk wordt, is genade niet langer vrij, maar verdiend.

Maar dat staat haaks op Romeinen 11:6:

“Maar als het door genade is, dan is het niet meer uit werken; anders is genade geen genade meer.”

Hier zie je hoe zwart-wit Paulus het stelt: óf het is genade, óf het is werk – maar het kan niet allebei. Als jouw wil de doorslag geeft, dan is het geen genade meer, maar een beloning. En dat haalt de glans van het evangelie.

Intermezzo: monergisme vs. synergisme
In de theologie spreken we van monergisme (één-werkend, God alleen) versus synergisme (samen-werkend, God én mens).
Het calvinisme is monergistisch: God is de eerste én de laatste Beweger in onze redding. Hij wekt het geloof op in ons hart. Zelfs dát komt niet uit onszelf.

Zoals Efeze 2:8 zegt:

“Door genade bent u zalig geworden, door het geloof, en dat niet uit u, het is de gave van God.”

Synergisme – zoals vaak in de evangelicale of Arminiaanse hoek – stelt dat de mens moet kiezen, moet aannemen, moet geloven, en dat dát dan het verschil maakt. Maar dat maakt geloof alsnog een soort verdienste, en de glorie gaat niet langer volledig naar Christus.

Maar het evangelie is juist dit: jij lag dood in zonde, Hij maakte je levend. Jij vluchtte van Hem weg, Hij vond je. Jij had geen geloof – en Hij gaf het je. Zodat niemand kan roemen. Alleen God. Alleen genade. Alleen Christus.

🎯 Waarom geloof als “voorwaarde” de genade ondergraaft

Het klinkt logisch – zelfs vroom – als je zegt: “God biedt redding aan, maar jij moet het wel aannemen.” Toch schuurt dat theologisch op een diep punt. Want als redding pas werkt nadát jij gelooft, dan is jouw keuze de sleutel. Dan wordt geloof niet langer een vrucht van genade, maar een voorwaarde vóór genade werkt.

En dat heeft ingrijpende gevolgen:

✖️ Jezus’ werk is op zichzelf niet genoeg – het wacht op jouw ‘ja’.
✖️ De kracht van het kruis hangt af van menselijke respons.
✖️ Jij wordt degene die het verschil maakt.

Maar dan is het geen pure genade meer. En dat is precies wat Paulus uitsluit wanneer hij schrijft:

“Want als het genade is, dan is het niet meer op grond van werken — anders is genade geen genade meer.” (Rom. 11:6)

Kort en scherp gezegd:

👉 Als geloof een voorwaarde is → dan is het iets wat jij moet presteren.
👉 Als geloof een gave is → dan is het iets wat jij ontvangt, uit Gods hand.

Alle eer blijft dan bij Hem – waar ze hoort.

Ware genade geeft zekerheid – geen onzekerheid over je keuze

De video zet jongeren onder druk: “Als jij niet kiest, ga je verloren.” Maar dat maakt het evangelie tot een bron van angst en twijfel. Want wanneer heb je echt goed gekozen? Heb je genoeg geloof? Heb je het wel oprecht gedaan?

Maar als je mag weten: God heeft mij getrokken. God heeft mijn ogen geopend. God heeft mij liefgehad toen ik Hem nog niet kende – dan komt er rust. Dan weet je: “Niet ik heb Hem gekozen, maar Hij heeft mij gekozen.” (Johannes 15:16)

📖 Niet de wil van de mens, maar van God

De spreker stelt: “Je moet de keuze maken tussen hemel en hel.” Maar daarmee plaatst hij de mens centraal, waar de Schrift God centraal zet. Wie werkelijk Gods Woord kent, weet:

“Het ligt dan niet aan hem die wil, of aan hem die loopt, maar aan God die Zich ontfermt.” (Romeinen 9:16)
“…die niet uit de wil van het vlees, noch uit de wil van een man, maar uit God geboren zijn.” (Johannes 1:13)

Het geloof waarmee een mens tot Christus komt, is zelf een gave Gods. Dat maakt genade echt genade — en niet de beloning van een juiste keuze.

Conclusie: Zelf kiezen of getrokken worden?

De boodschap van de video is een valse vrijheid. Het lijkt krachtig, maar het legt een last op jongeren die ze niet kunnen dragen. Het evangelie van genade zegt iets radicaal anders:

“Wij hebben Hem lief, omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.” (1 Johannes 4:19) ❤️‍🔥

Kiezen we? Ja. Geloven we? Zeker. Maar alleen omdat God ons hart eerst verandert. Niet de vrije wil van de mens is onze hoop – maar de vrije genade van God.

Intermezzo: Waarom wél Israël, maar niet het individu?

Een opvallend spanningsveld:

⚡ De spreker en zijn achterban erkennen zonder aarzeling dat Israël het “uitverkoren volk van God” is.²Letterlijk: “De Bijbel leert ons dat het volk Israël het uitverkoren volk van God is. Daarom hebben wij dit volk lief en is er aandacht voor land en volk Israël in onze huidige tijd.” Christen Gemeente Werkendam. (z.d.). Waar staan wij voor. Geraadpleegd op 26 maart 2025, van https://www.christengemeentewerkendam.nl/waarstaanwevoor En terecht — dat is Bijbels:

“U bent een heilig volk voor de HEERE, uw God; u heeft de HEERE, uw God, uitgekozen om voor Hem tot een volk te zijn dat Zijn eigendom is.” (Deut. 7:6)

Maar hoe is Israël uitverkoren?

“Niet omdat u talrijker was dan alle volken, heeft de HEERE liefde voor u opgevat en u uitgekozen — u was immers het kleinste van alle volken — maar vanwege de liefde van de HEERE voor u…” (Deuteronomium 7:7–8)

🔍 Wat zegt dit?

• Niet vanwege aantal, kracht of waarde.

• Niet omdat Israël iets verdiende.

• Maar: “vanwege de liefde van de HEERE” — liefde als oorzaak in God Zelf.

Dit vers is hét Bijbelse bewijs dat verkiezing onverdiend is, niet wederkerig, en volkomen soeverein. God bemint omdat Hij bemint (vgl. ook Hosea 11:1, Romeinen 9:13).

Dezelfde God die Israël soeverein verkoos uit alle volken, heeft volgens Romeinen 9 het volste recht om ook individuen te verkiezen uit genade. En juist in dat hoofdstuk wordt die vergelijking gemaakt:

“En niet alleen dat, maar ook Rebekka… werd gezegd: de meerdere zal de mindere dienen… opdat Gods voornemen overeenkomstig de verkiezing zou blijven.” (Rom. 9:10–11)

We kunnen niet met twee maten meten

Als we Gods verkiezing van Israël wél soeverein noemen — maar Zijn verkiezing van mensen tot zaligheid afwijzen als onrechtvaardig of “duivels” — dan meten we met twee maten. Dan zeggen we eigenlijk:
“God mag soeverein handelen met volken, maar niet met personen.”

Alsof Gods vrijheid alleen zou gelden op grote schaal — over volken, koningen en wereldgeschiedenis — maar niet in het diepe, persoonlijke werk van redding. Alsof Hij de loop van naties mag bepalen, maar niet het hart van een mens.

Maar zo is God niet. Hij is geen veranderlijk mens. Hij is niet deels soeverein, maar volledig. Niet alleen over de grote lijnen van de geschiedenis, maar ook over de kleine lijnen van jouw leven. Niet alleen over Israël, maar ook over jou.

Dezelfde liefde die Israël riep uit Egypte, roept ook nu mensen uit de duisternis tot Zijn licht. Niet op grond van prestatie, afkomst of beslissing, maar puur uit genade.

Want God is en blijft:

Dezelfde, gisteren, vandaag en tot in eeuwigheid. (Hebreeën 13:8)

Hij is soeverein over het geheel — én over elk detail. En dat is geen bedreiging, maar een diepe troost. Want als alles rust op Zijn trouw, dan is er echte zekerheid. Dan rust jouw redding niet op jouw keuze, maar op Zijn genade. Niet op jouw wankele wil, maar op Zijn onveranderlijke wil.

Laat God God zijn

Verkiezing is geen bedreiging. Het is geen koude doctrine waar we ons tegen moeten verzetten alsof het Gods liefde ondergraaft. Het is juist een heilig mysterie dat ons niet tot debat roept, maar tot aanbidding — zoals Paulus uitroept: “O, diepte van rijkdom, zowel van wijsheid als van kennis van God!” (Romeinen 11:33)

De verkiezing van Israël laat Zijn trouw zien door de eeuwen heen. De verkiezing van zondaren in Christus laat Zijn genade schitteren — sterker dan onze schuld, dieper dan onze weerstand.

Twee kanten van één groot wonder:

🕊 Eén Heer.
🕊 Eén verkiezend God.
🕊 Eén evangelie van genade.

Laat God God zijn — soeverein in liefde, machtig in genade, trouw tot in eeuwigheid.

Van liefde tot rebellie? – Hoe de spreker jongeren leert hun ouders te verwerpen

Een van de meest schrijnende elementen in de video is niet alleen de aanval op de kerk, maar vooral de manier waarop jongeren worden opgezet tegen hun ouders. Letterlijk roept de spreker op:

“Neem je ouders op de proef.”
“Verwerp ze als ze de leer van de uitverkiezing volgen.”
“Zeg tegen je vader en moeder: jullie maken God tot een leugenaar.”

Wat hier gebeurt is meer dan een mening — het is een ondermijning van het vierde gebod, en daarmee van Gods eigen orde.

De Bijbel zegt: Eer uw vader en moeder

Het vierde gebod is helder:

“Eer uw vader en uw moeder, opdat uw dagen verlengd worden in het land dat de HEERE, uw God, u geeft.” (Exodus 20:12)

Deze eer betekent geen blinde gehoorzaamheid in alles, maar wel respect, liefde en nederigheid. Zelfs wanneer ouders tekortschieten in geloof of opvoeding, blijft deze roeping staan. De Bijbel zegt niet: “Eer uw ouders, tenzij je denkt dat je het beter weet.”

De video keert zich daar radicaal tegen, en dat is ernstig.

Jezus waarschuwt juist tegen het breken van de gezinsband in trots

Jezus zegt in Matteüs 10:34–36 dat Zijn evangelie verdeling kán brengen binnen gezinnen – maar dat gebeurt als gevolg van het volgen van Hem in liefde en waarheid, niet omdat iemand jongeren leert hun ouders aan te vallen.

De spreker zaait bewust rebellie. Dat is niet de vrucht van de Geest, maar van het vlees (Galaten 5:20: “twist, tweedracht, partijschappen”).

De ware bekering eert ouders, ook in verschil van inzicht

• Timotheüs werd opgevoed door een gelovige moeder en grootmoeder – maar Paulus leerde hem verder, zonder die vrouwen te verachten (2 Tim. 1:5).

• Jezus zelf was onderdanig aan zijn aardse ouders (Lukas 2:51), ook al wist Hij wie Hij was.

• Echte wedergeboorte maakt je nederig, niet arrogant.

Valse profeten zetten gezinnen op tegen elkaar

De profeet Maleachi eindigt met een diepe profetie over het hart van de ware boodschap van God:

“Hij zal het hart van de vaderen tot de kinderen terugbrengen, en het hart van de kinderen tot hun vaderen.” (Maleachi 4:6)

De spreker doet het tegenovergestelde. Hij zet het hart van kinderen tegen hun ouders op. Daarmee plaatst hij zichzelf in de lijn van hen die verwoesten, niet bouwen.

Samenvattend:

• Het is goed als jongeren leren denken en vragen stellen. Sterker nog: dat is een teken van geestelijke volwassenwording. Maar dat denken moet wél geworteld zijn in eerbied voor Gods Woord en in liefdevolle omgang met gezag — niet in rebellie vermomd als “waarheidsliefde”.

• Maar het is onbijbels en geestelijk gevaarlijk om jongeren actief op te zetten tegen hun ouders, dominees en geloofstraditie.

• De Bijbel roept op tot respectvolle navolging, tot liefdevol getuigen – niet tot brutale confrontatie.

👉 Ware bekering brengt eerbied – geen opstand. Liefde – geen minachting. En dat is precies wat in deze video ontbreekt.

Uitverkiezing én verantwoordelijkheid – Twee waarheden in één evangelie

Er wordt vaak een karikatuur gemaakt van het calvinisme. Alsof calvinisten geloven dat mensen “toch niets kunnen doen” en dus maar passief afwachten of ze wel of niet uitverkoren zijn. Alsof uitverkiezing betekent: geen oproep tot bekering, geen evangelisatie, geen verantwoordelijkheid.

Dat is een valse voorstelling van zaken – en helaas soms ook een misbruikte versie binnen calvinistische kringen. Deze houding staat bekend als hypercalvinisme: de overtuiging dat het onnodig is om mensen tot geloof op te roepen, omdat God toch wel redt wie Hij wil. Maar dat is niet het calvinisme van de Reformatie, en zeker niet in lijn met wat de Bijbel leert. De Schrift roept juist op tot prediking aan alle volken, tot oproep tot bekering, en tot persoonlijke verootmoediging – juist omdat God werkt door Zijn Woord.

Gods soevereine verkiezing is onloochenbaar

Niemand leest Romeinen 9, Efeze 1, Johannes 6 of Handelingen 13 zonder geraakt te worden door de helderheid van Gods verkiezende genade.

• Hij kiest wie Hij wil.

• Hij ontfermt Zich over wie Hij wil.

• Hij doet dat naar het welbehagen van Zijn wil.

Dit is geen filosofisch concept – het is diepe troost: de zaligheid rust niet op mij, maar op Hem.

De oproep tot bekering is net zo Schriftuurlijk

Tegelijk roept de Bijbel voortdurend op tot bekering:

“Bekeert u, want het Koninkrijk der hemelen is nabijgekomen.” (Matteüs 3:2)
“Laat u met God verzoenen!” (2 Korinthe 5:20)

Jezus zelf weende over Jeruzalem, en Petrus predikte op Pinksteren met een hartverscheurende oproep: “Wordt behouden van dit verkeerd geslacht!”

Geen tegenstelling – maar een mysterie dat ons klein maakt

Voor ons menselijke denken lijken uitverkiezing en verantwoordelijkheid tegenstrijdig. Maar de Schrift legt ze naast elkaar zonder zich te verantwoorden. En dat is genoeg.

• God bepaalt wie tot geloof komt.

• De mens wordt opgeroepen tot geloof en bekering.

Die spanning is niet om op te lossen, maar om in te rusten.

“De verborgen dingen zijn voor de HEERE, onze God, maar de geopenbaarde zijn voor ons…” (Deut. 29:29)

Onze opdracht is helder: predik aan ieder mens

Wij weten niet wie de uitverkorenen zijn. Dat is niet onze taak. Wat wij wél weten:

• Het evangelie is voor alle volken (Matteüs 28:19).

• Wij zijn geroepen om elk mens op het verlossingswerk van Jezus te wijzen.

• En we mogen weten: waar het Woord komt, werkt Gods Geest precies daar waar Hij wil – en vaak op plekken waar wij het nooit verwacht hadden.

Daarom is prediking geen overbodigheid, maar juist het middel waardoor God zijn verkiezing uitvoert.

Tot slot: buigen voor het Woord

Uiteindelijk buigen wij ons voor wat geschreven staat, ook als wij het niet kunnen verklaren. We hoeven het mysterie niet te beheersen – we mogen het bewonderen.

“Het staat er allebei. Dus ik geloof het allebei.”

Dat is geen ontwijking, dat is de nederigheid die de Bijbel vraagt van wie gelooft met het hart én denkt met eerbied.

Want geloof is geen menselijk resultaat, maar een goddelijk wonder. En dat wonder mogen wij met vrijmoedigheid verkondigen aan iedere ziel.

Terug naar de Schrift – Eén Naam tot zaligheid

De boodschap van de video klinkt radicaal. Op het eerste gehoor zelfs bevlogen. Maar achter het vuur en de emotie schuilt een diepe misvatting over wie God is, hoe Hij werkt, en wat het evangelie werkelijk inhoudt.

De spreker verheft de menselijke wil tot redmiddel, breekt af wat God in gezinnen en gemeenten opbouwt, en keert zich tegen een leer die geworteld is in de Schrift zelf: de leer van de uitverkiezing. Maar tegenover zijn oproep tot rebellie en eigen keuze, klinkt het zachte, eeuwige geluid van Gods Woord:

“Want uit genade bent u zalig geworden, door het geloof, en dat niet uit u, het is de gave van God.” (Efeze 2:8)

Er is maar één Naam tot zaligheid

“En er is onder de hemel geen andere Naam gegeven waardoor wij zalig moeten worden dan de Naam van Jezus Christus.” (Handelingen 4:12)

Die Naam staat centraal. Niet onze keuze. Niet onze verdienste. Niet onze geestelijke prestatie. Maar de vrijmachtige, zaligmakende genade van God in Christus.

Aan jongeren: Vertrouw de Bijbel, niet de verontwaardiging van mensen

Het calvinisme zegt níet: “Je hoeft niets te doen.” Het zegt: “Zonder Gods werk kán ik niets doen.” En dat brengt geen passiviteit, maar juist gebed, afhankelijkheid en overgave. Het gebed van een door God aangeraakte jongere klinkt niet trots of theatraal, maar eenvoudig en oprecht:

“Heere, als U mij niet trekt, blijf ik weg. Maar als U mij trekt, kom ik. Hier ben ik.”

of:

“Heere, ik ben machteloos zonder U. Trek mij, en ik zal U volgen. Hier ben ik.”

Dat is geen fatalisme, maar geloof. Geen werk, maar genade. Geen apathie, maar hoop. Want wie dit bidt, weet: God verhoort zulke gebeden.

Aan ouders en opvoeders: Sta vast, laat het Woord spreken

Blijf bidden voor uw kinderen. Blijf hen liefhebben, onderwijzen, en geduldig wijzen op Gods beloften. U hoeft zich niet te verdedigen tegenover het geschreeuw van deze tijd — u hoeft slechts stand te houden in het licht van Gods Woord.

Vertrouw niet op eigen overtuigingskracht, maar op de Geest die harten opent. Want het is niet de opvoeder die redt, maar de God die uit genade roept.

🔚 Tot slot

Wat mensen ook roepen, hoe luid de meningen ook klinken — het Woord van God blijft helder.

God is soeverein.
Zijn genade is waarachtig.
En in Christus is er leven —
uit God, door genade, tot Zijn eer.

Nawoord

In deze videoboodschap lijkt de spreker zijn pijlen vooral te richten op het hypercalvinisme. In dat kader wijst hij terecht op de gevaren van een theologie die menselijke verantwoordelijkheid verwaarloost en jongeren passief houdt in hun geloofsleven. Jongeren die nooit worden opgeroepen tot geloof en bekering, missen de bevrijdende kracht van het evangelie.

Jezus roept op meerdere plaatsen in het evangelie nadrukkelijk op tot geloof en bekering. Hieronder een aantal duidelijke voorbeelden waar Zijn oproep rechtstreeks klinkt:

📖 1. Markus 1:14-15

“En nadat Johannes overgeleverd was, ging Jezus naar Galilea en predikte het Evangelie van het Koninkrijk van God, en Hij zei:
“De tijd is vervuld en het Koninkrijk van God is nabijgekomen; bekeer u en geloof het Evangelie.”
👉 Dit is Jezus’ eerste publieke boodschap volgens Markus: een duidelijke dubbele oproep tot bekering en geloof.

📖 2. Lukas 13:3 & 5

“Ik zeg u: Nee, maar als u zich niet bekeert, zult u allen evenzo omkomen.”
👉 Jezus herhaalt dit tweemaal, als reactie op de ramp in Siloam en het bloedbad onder Galileeërs. Hij maakt duidelijk dat bekering niet optioneel is.

📖 3. Johannes 6:29

“Dit is het werk van God: dat u gelooft in Hem Die Hij gezonden heeft.”
👉 Jezus benadrukt hier dat geloof in Hem niet zomaar een suggestie is, maar een opdracht die van God komt.

📖 4. Johannes 12:36

“Geloof in het licht, zolang u het licht hebt, opdat u kinderen van het licht wordt.”
👉 Jezus roept op om nu te geloven, voordat het te laat is. Geloof is dringend, niet vrijblijvend.

📖 5. Mattheüs 4:17

“Van toen af begon Jezus te prediken en te zeggen: Bekeer u, want het Koninkrijk der hemelen is nabijgekomen.”
👉 Net als in Markus 1 is dit het begin van Jezus’ prediking: bekering is de kern.

📖 6. Johannes 3:16-18

“Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat ieder die in Hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven heeft.”
“Wie in Hem gelooft, wordt niet veroordeeld…”
👉 Een van de bekendste oproepen tot geloof – met directe gevolgen verbonden aan geloven én niet geloven.

Kortom: Jezus roept mensen op om zich te bekeren van hun zonden en hun vertrouwen volledig op Hem te stellen. Zijn oproep is ernstig, liefdevol, en universeel. En tegelijk klinkt daarin de diepe waarheid mee:

“Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader die Mij gezonden heeft hem trekt…” (Johannes 6:44)

En precies daar raken we de diepe spanning die door de hele Schrift loopt: de mens wordt opgeroepen tot geloof en bekering, maar tegelijk is het God die trekt. Wie dit éénzijdig benadert, raakt gemakkelijk uit balans. En daar lijkt ook deze videoboodschap een voorbeeld van te zijn.

De spreker in de video slaat de plank mis door zijn terechte kritiek op hypercalvinisme te veralgemeniseren tot een aanval op de bredere calvinistische en reformatorische traditie. Waar hij begint met het aanklagen van passiviteit en eenzijdigheid, eindigt hij met het wegzetten van complete kerkverbanden als “duivelse bolwerken” en het beschuldigen van predikanten van leugenachtig gedrag en geldzucht.

Daarmee verliest hij precies datgene wat hij zelf bepleit: onderscheidingsvermogen. In plaats van het echte probleem aan te wijzen – een verstarde vorm van hypercalvinisme – gooit hij alles op één hoop. Alsof de rijke traditie van Schriftgezag, genade en bekering in de gereformeerde wereld niet méér is dan karikatuur.

Hij ziet niet dat hij strijdt tegen een ontsporing, maar onderweg ook het gezonde fundament beschadigt. En zo raakt zijn boodschap – hoe vurig ook – de nuance kwijt die nodig is om waarheid van misvorming te onderscheiden, en jongeren werkelijk te helpen groeien in een levend geloof.

Reacties en ervaringen

Hieronder kun je reageren op dit artikel. Wij stellen reacties zeer op prijs. Reacties worden niet automatisch (direct) gepubliceerd. Dit gebeurt nadat ze door de redactie gelezen zijn. Dit om ‘spam’ of anderszins ongewenste c.q. ongepaste reacties eruit te filteren. Daar kunnen soms enige uren overheen gaan.