Islamisering: hoe de islam terrein wint en de samenleving verandert

Last Updated on 27 april 2025 by M.G. Sulman

Nederland verandert. Niet van de ene op de andere dag, niet met een klap, maar langzaam, als water dat steen uitslijt. Waar de kerk ooit het middelpunt van de samenleving was en seculier denken de norm werd, zien we nu een andere beweging: de gestage groei van islamitische invloed. Wat begint met kleine aanpassingen—een gebedsruimte hier, een halal-optie daar—wordt allengs een cultureel en politiek kantelpunt. De vraag is niet meer óf islamisering plaatsvindt, maar hoe ver het zal gaan en wat de gevolgen zullen zijn. Van de straten van Amsterdam tot de rechtbanken van Londen, van de scholen in Parijs tot de politiek in Brussel: overal waar de islamitische gemeenschap groeit, verandert de maatschappij mee. De ene groep noemt het diversiteit, de andere spreekt van overname. Maar één ding is zeker: wie wegkijkt, zal vroeg of laat in een samenleving ontwaken die hij niet meer herkent.

Wat is islamisering?

Islamisering. Een woord dat tegenwoordig net zo’n reactie oproept als het horen van de eerste klanken van een ringtone in een volle bioscoopzaal. Sommige mensen halen hun schouders op, anderen krijgen spontaan kortsluiting in hun brein en beginnen wild te gesticuleren over “diversiteit” of juist “onheil”. Maar voordat iedereen zich in de gordijnen hijst—wat betekent het nou echt?

Een definitie die ertoe doet

Islamisering is niet hetzelfde als “er wonen nu een paar moslims in je straat.” Nee, dat is immigratie. Islamisering is een proces waarin de islam steeds meer de normen, waarden, wetten en gebruiken van een samenleving begint te beïnvloeden. Eerst subtiel, bijna onzichtbaar, maar allengs (ja, ouderwets woord, geniet ervan) steeds zichtbaarder en dwingender.

Het begint vaak met het opeisen van kleine aanpassingen: halal-eten op scholen, gebedsruimtes in openbare gebouwen, een hoofddoekvriendelijk beleid hier en daar. “Ach,” denkt men, “wees een beetje flexibel.” Maar die flexibiliteit werkt eenzijdig. Want probeer maar eens een kerstboom in een moslimland op te tuigen of een flesje wijn op het terras in Islamabad te bestellen.

Steeds minder vrijheid

Islamisering betekent niet dat er plotseling een islamitische vlag boven het Binnenhof wappert—het betekent dat vrijheden sluipend verdwijnen. Eerst een schandaal omdat een docent spotprenten toont, daarna een columnist die haar huis niet meer uit durft na kritiek op de islam. Zwemuren worden gescheiden, kritiek op religie wordt als “haatzaaien” bestempeld, en voor je het weet moet een politicus als Geert Wilders permanent bewaakt worden. Stap voor stap schuift de norm op: wat gisteren nog vanzelfsprekend was, is vandaag “gevoelig” en morgen verboden. Vrijheid van meningsuiting, persvrijheid, de vrijheid van andersgelovigen en vrouwen—ze worden niet in één klap afgeschaft, maar allengs ingeperkt, tot de samenleving zich aanpast aan de meest intolerante Mohammedaanse stemmen.

Geen statisch begrip, maar een proces

Islamisering is geen schakelaar die ineens op ‘aan’ wordt gezet. Het is een glijdende schaal. Kijk naar landen die ooit seculier waren en zich nu schikken naar islamitische normen—Turkije, Iran, Libanon. Iran in de jaren ’60? Minirokken en jazzclubs. Iran na de revolutie? Hoofddoekplicht en moraliteitspolitie.

Het proces verloopt vrijwel altijd volgens een herkenbaar patroon:

1. Fase 1: De kleine minderheid (0-2%)

   • De moslimpopulatie is nog klein. Men ziet hen als nieuwe, exotische buren.
   • Geen zichtbare invloed op de samenleving.
   • Moskeeën verschijnen, maar worden amper opgemerkt.

2. Fase 2: De zichtbare aanwezigheid (3-5%)

   • Vraag naar islamitische voorzieningen groeit: halal eten in supermarkten, speciale gebedsruimtes op scholen en werkplekken.
   • Culturele botsingen worden merkbaar. Denk aan discussies over Zwarte Piet, kerstversiering, of het handen schudden.
   • Politici beginnen “inclusieve” praatjes te houden en sommige bedrijven passen zich strategisch aan.

3. Fase 3: De politieke invloed groeit (6-10%)

   • De eerste islamitische politici verschijnen en pleiten voor meer “culturele erkenning.”
   • Discussies over blasfemie en belediging van de profeet worden feller. Denk aan Charlie Hebdo of de ophef rond cartoons.
   • De eerste gebieden in steden krijgen een overwegend islamitisch karakter. Kijk naar Molenbeek (België), bepaalde wijken in Parijs, Birmingham of Rotterdam-Zuid.

4. Fase 4: Sociale druk en zelfcensuur (11-20%)

   • Winkels en horeca in islamitische wijken stoppen met alcoholverkoop, deels uit economische overwegingen, deels uit sociale druk.
   • Journalisten, politici en critici krijgen bedreigingen als ze ‘te ver’ gaan in hun meningen over de islam.
   • Politieke correctheid groeit. Mensen houden hun mening vaker voor zich, om problemen te vermijden.

5. Fase 5: Islamitische norm wordt dominant (20% en hoger)

   • Vraag naar sharia-rechtbanken (zoals in het VK).
   • Straten veranderen: steeds minder vrouwen zonder hoofddoek, steeds meer halalwinkels, kerken worden moskeeën.
   • Kritiek op de islam wordt niet meer getolereerd zonder juridische of sociale consequenties.

Dit is geen complottheorie, geen sciencefiction. Dit is hoe het historisch is gegaan in talloze landen, van Indonesië tot Libanon, van Iran tot Turkije.

“Maar dat gebeurt hier toch niet?”

De klassieke tegenwerping: “We leven in een vrije democratie, dat kan hier niet!” Ah, de naïviteit van de moderne westerling. Vrijheid is geen natuurwet, maar een historisch gegroeide luxe die binnen één generatie kan verdwijnen als je het niet verdedigt. Kijk naar Zweden: ooit een progressief paradijs, nu een land waar de politie openlijk toegeeft dat er no-go-zones zijn waar ze hun grip verliezen.

Of kijk naar België, waar sommige wijken in Brussel meer op Rabat lijken dan op een Europese hoofdstad. In Frankrijk zijn er tientallen gebieden waar de overheid nauwelijks controle heeft over criminaliteit en extremisme. Maar ach, zolang de wijn nog vloeit in de bistro’s van Parijs, houdt men zichzelf graag voor de gek.

“Maar dat is een ander soort islam”

Een andere klassieker: “De islam die we hier hebben, is gematigd.” Een interessante bewering, totdat je kijkt naar de cijfers. In Nederland gelooft grofweg 70% van de moslims dat de islamitische wet belangrijker is dan de seculiere wetten.¹ Ruud Koopmans, Fundamentalism and out-group hostility: Muslim immigrants and Christian natives in Western Europe, WZB Mitteilungen, december 2013.

En nee, dit betekent niet dat alle moslims gevaarlijk zijn. Verre van. Maar het betekent wél dat naarmate de groep groeit, de invloed van conservatieve krachten binnen die groep ook groeit. Het is een kwestie van aantallen.

De olievlek die steeds groter wordt

Islamisering is geen grote revolutie, geen directe staatsgreep. Het is een proces dat begint met kleine, schijnbaar onschuldige aanpassingen en eindigt in een samenleving die fundamenteel verandert.

De vraag is niet of islamisering plaatsvindt. De vraag is hoe ver het proces kan gaan voordat men eindelijk wakker wordt.

De fases van islamisering volgens bevolkingspercentage

Islamisering is net als een kopje espresso dat steeds sterker wordt. In het begin proef je nauwelijks de bittere nasmaak, maar na een paar slokken merk je dat je hartslag versnelt. En voor je het weet, zit je middenin een cultuur die je niet meer herkent.

We gaan het hier niet hebben over “gevoelens” of “interpretaties.” Feiten, trends en geschiedenis laten zien dat de islamisering van een land niet ineens uit de lucht komt vallen. Het groeit, het ontwikkelt zich, het verandert het landschap—soms bijna onzichtbaar, tot het punt waarop je denkt: “Wacht eens even, dit is niet meer hetzelfde land als vroeger.”

Fase 1: De kleine minderheid (0-2%)

Ah, de beginfase. De fase waarin men de eerste immigratiegolven verwelkomt met open armen en multiculturele euforie. “Wat leuk, wat divers, wat kleurrijk!” klinkt het in de praatprogramma’s.

• De eerste moskeeën worden gebouwd, vaak discreet, in een achterafstraatje.
• Niemand voelt zich bedreigd. Moslims worden gezien als “gastarbeiders” of “vluchtelingen.”
• Mensen vinden het interessant en exotisch. “Kijk, een kebabtent! Oh, couscous, dat moeten we ook eens proberen!”

Dit is de fase waarin alles nog gemoedelijk lijkt. Kritiek op de islam wordt weggewuifd. “Ach joh, ze zijn met zo weinig, wat kan het kwaad?” En daar zit het hem nou net in: het kwaad zit niet in de eerste fase, maar in de patronen die zich doorzetten.

Fase 2: De zichtbare aanwezigheid (3-5%)

De fase waarin de eerste rimpelingen aan de oppervlakte verschijnen. De minderheid is niet langer onzichtbaar. Ze vestigen zich in bepaalde buurten en beginnen een netwerk te vormen.

• De vraag naar islamitische voorzieningen groeit. Halalvlees duikt op in supermarkten. Scholen krijgen verzoeken om rekening te houden met de ramadan.
• Steeds meer vrouwen dragen een hoofddoek. “Vrije keuze,” roept men. Maar kijk eens hoe de sociale druk in sommige wijken toeneemt.
• Kritiek op de islam wordt gevoeliger. Cartoons? Discussies over de profeet? Dat wordt ineens “respectloos.”

In deze fase wordt de eerste aanpassing zichtbaar. Niet opgelegd, maar sociaal afgedwongen. Mensen willen geen conflict, dus ze passen zich vrijwillig aan. Wat is er mis met een beetje rekening houden? Niets, zolang de rekening niet alleen bij één kant wordt neergelegd.

Fase 3: De politieke invloed groeit (6-10%)

Dít is het kantelpunt. Dit is de fase waarin islamitische vertegenwoordigers in de politiek komen en beginnen te pleiten voor “erkenning” en “rechten.”

• Het aantal islamitische organisaties schiet omhoog. “Wij willen meebeslissen over beleid!”
• De eerste serieuze discussies over blasfemie, islamkritiek en “respect voor religie” duiken op in de media.
• Partijen beginnen stemmen te trekken uit islamitische wijken en passen hun retoriek daarop aan.

Voorbeelden? Kijk naar Frankrijk, waar sommige wijken inmiddels meer op Algiers dan op Parijs lijken. Of het VK, waar sharia-rechtbanken al bestaan en als “cultureel begrip” worden gepresenteerd. In Nederland wordt de invloed subtieler—denk aan islamitische partijen als Denk, die zich als progressief presenteren maar ondertussen conservatieve islamitische standpunten verdedigen.

Fase 4: Sociale druk en zelfcensuur (11-20%)

In deze fase wordt de invloed merkbaar in het dagelijks leven. Dingen die vroeger normaal waren, worden nu problematisch. Een paar voorbeelden:

• Zelfcensuur groeit. Een leraar laat geen Mohammed-cartoon meer zien. Een journalist slikt kritiek in. Een bedrijf kiest ervoor om geen kerstboom meer op te zetten om “gevoeligheden te respecteren.”
• De straat verandert. Steeds minder cafés, steeds meer halalwinkels. De kledingstijl van vrouwen verandert—niet door wetgeving, maar door sociale druk.
• De wet begint te buigen. Er wordt gepleit voor speciale wetgeving tegen “islamofobie.” Kritiek op de islam wordt vaker bestempeld als haatzaaien.

In sommige landen is deze fase al realiteit. Zweden heeft no-go-zones. België heeft Molenbeek. In het Verenigd Koninkrijk zijn sommige steden zo veranderd dat je niet zou geloven dat je nog in Europa bent.

Fase 5: Islamitische norm wordt dominant (20% en hoger)

Dit is het punt waarop islamisering niet langer een “proces” is, maar een feit. De samenleving past zich aan aan de grote islamitische minderheid of islamitische meerderheid. Je ziet:

• Openlijke discussies over invoering van sharia-wetgeving.
• Politieke partijen die zich uitdrukkelijk richten op een islamitische agenda.
• In sommige wijken geldt de facto al de sharia—niet bij wet, maar doordat de sociale structuur dit afdwingt.

Kijk naar Libanon. Ooit een christelijk land, nu grotendeels islamitisch. Turkije, ooit seculier, nu onder de invloed van de politieke islam. Iran, ooit modern en westers, nu een theocratie. Wie denkt dat zoiets in Europa onmogelijk is, heeft geen idee hoe snel demografie en cultuur kunnen kantelen.

“Maar dit gebeurt hier niet, toch?”

De eeuwige naïviteit. Mensen die dit ontkennen, begrijpen niet dat de geschiedenis een bibliotheek is vol herhaling. Nederland in 1960 is niet hetzelfde als Nederland in 2025. Landen veranderen.

Islamisering is een proces dat zich overal volgens vergelijkbare patronen afspeelt. Het wordt niet “opgelegd,” maar groeit geleidelijk. Eerst onzichtbaar, dan onmiskenbaar.

De kikkermetafoor (maar dan zonder de cliché-formulering)

Mensen die zich afvragen waarom hun samenleving plots verandert, hebben vaak niet door dat het proces al lang gaande is. Pas als de symbolen, gebruiken en normen veranderen, dringt het besef door. Maar dan is het vaak te laat.

De vraag is: hoeveel fases moet een samenleving doorlopen voordat men eindelijk beseft wat er gebeurt? En belangrijker nog: wat doet men eraan?

Historische en hedendaagse voorbeelden

Wie denkt dat islamisering een puur theoretisch fenomeen is, heeft waarschijnlijk niet goed opgelet in de geschiedenisles. Want dit proces is geen nieuw verschijnsel. Het is geen spontane vloedgolf die zomaar uit het niets opkomt. Het heeft zich al talloze keren voltrokken – van het Midden-Oosten tot Azië, van Afrika tot Europa. En ja, de patronen zijn herkenbaar, telkens weer.

Hier volgen enkele cases, zowel historisch als hedendaags, waarin islamisering een land of samenleving structureel heeft veranderd.

Libanon: Van christelijke meerderheid naar islamitische dominantie

Libanon. Ooit het Parijs van het Midden-Oosten. Bruisend, kosmopolitisch, een smeltkroes van culturen. Christenen en moslims leefden zij aan zij in een delicate balans. Maar zoals dat gaat met delicate balansen: ze zijn net als een kaartenhuis – een zuchtje wind en het hele ding stort in.

Libanon begon de 20e eeuw als een overwegend christelijk land. Maar door een combinatie van hoge geboortecijfers onder moslims en een toestroom van Palestijnse vluchtelingen in de jaren ’50 en ’60 veranderde de demografie razendsnel. De balans sloeg om. En met die demografische verschuiving kwam de politieke verschuiving. De burgeroorlog van 1975-1990 was in feite een strijd tussen een christelijke minderheid die vasthield aan de oude orde en een groeiende islamitische bevolking die meer invloed opeiste.

De uitkomst? Christelijke wijken verdwenen, de macht verschoof en Hezbollah – een islamitische militie gesteund door Iran – werd de dominante kracht. Vandaag de dag is Libanon geen seculier land meer. Het wordt verscheurd door sektarische spanningen en economische ineenstorting. Wat ooit een Westers georiënteerd land was, is nu een broedplaats voor islamitische extremistische groeperingen en regionale conflicten.

Iran: Van minirokken naar chadors

Kijk naar foto’s van Teheran in de jaren ’60 en ’70 en je zou denken dat je naar een Europese stad kijkt. Vrouwen in modieuze kleding, universiteiten vol ambitieuze studenten, bloeiende kunst en wetenschap. Iran was onder de sjah een land dat zich moderniseerde, dat aansluiting zocht bij het Westen.

En toen kwam 1979. De Islamitische Revolutie. Ayatollah Khomeini keerde terug uit ballingschap en binnen een paar jaar werd de seculiere staat volledig ontmanteld. Vrouwen verdwenen uit het openbare leven tenzij ze zich volledig aan de islamitische dresscode hielden. Westerse muziek, films, en kunst werden verboden. Vrijheid van meningsuiting? Een verre herinnering.

Dit was geen geleidelijke islamisering – dit was een revolutie. Maar het laat zien hoe snel een land kan omslaan. In nog geen tien jaar ging Iran van een vrije, op het Westen gerichte samenleving naar een theocratie waarin religie het hele maatschappelijke leven bepaalde. En nee, de meerderheid van de Iraniërs wilde dit niet, maar demografie en politieke structuren bepaalden de koers.

Turkije: Het langzaam dichtdraaien van de seculiere kraan

Turkije was lang hét voorbeeld van een islamitisch land dat modern en seculier kon zijn. Mustafa Kemal Atatürk maakte daar in de jaren ’20 en ’30 werk van: de islam werd gescheiden van de staat, vrouwen kregen gelijke rechten, religieuze kleding werd in overheidsgebouwen verboden. Het land keek naar Europa, niet naar het Midden-Oosten.

Fast forward naar nu. President Erdogan heeft in de afgelopen twintig jaar gestaag de klok teruggedraaid. Eerst langzaam, bijna onmerkbaar. Meer moskeeën, meer religieuze invloed in het onderwijs. Hoofddoeken weer toegestaan in de overheid. Kritiek op de islam werd steeds minder getolereerd. De media kwamen onder staatscontrole. Oppositie werd monddood gemaakt.

Vandaag de dag is Turkije nog steeds officieel een seculiere republiek, maar de realiteit is anders. De islam speelt weer een prominente rol in het dagelijks leven. Atatürk’s erfenis is allengs uitgehold.

Europa: De eerste tekenen

Nu naar onze eigen achtertuin. Wie denkt dat Europa immuun is voor deze trends, moet eens een wandeling maken door bepaalde wijken in Brussel, Parijs, Londen of Berlijn. Daar zie je wat demografie en cultuurverschuiving in de praktijk betekenen.

• In delen van Zweden heeft de politie expliciet toegegeven dat ze de controle over sommige wijken kwijt zijn.
• In België en Frankrijk zijn er gebieden waar Joodse bewoners massaal vertrekken vanwege bedreigingen.
• In het Verenigd Koninkrijk bestaan er sharia-rechtbanken die binnen islamitische gemeenschappen juridisch gezag claimen.

Dit zijn geen doemscenario’s of complottheorieën. Dit is de realiteit van Europa anno 2025. Dit is het resultaat van decennia immigratie zonder integratie, van politiek correct beleid dat kritische geluiden afdoet als ‘racisme’ en ‘islamofobie‘, en van een naïeve overtuiging dat “iedereen zich vanzelf aanpast.”

“Ja maar, dit is niet hetzelfde als Iran of Libanon”

Natuurlijk, de omstandigheden verschillen. Europa is nog steeds een democratisch continent met vrijheden die stevig verankerd lijken. Maar vrijheid is geen statisch gegeven. Als de bevolkingssamenstelling verandert, verandert de samenleving mee. En als bepaalde groepen binnen die samenleving geen belang hechten aan seculiere waarden, dan wordt dat vroeg of laat zichtbaar in het beleid, de normen en de wetten.

De islamisering van een samenleving verloopt niet overal op dezelfde manier. In sommige landen gebeurt het snel en gewelddadig, in andere landen geleidelijk en subtiel. Maar de rode draad is altijd hetzelfde: zodra een religie een bepaalde kritische massa bereikt, begint zij invloed op te eisen. En dat geldt zeker voor de islam.

Geschiedenis herhaalt zich, maar wij luisteren niet

De geschiedenis staat vol met waarschuwingen. Landen die dachten dat ze altijd hetzelfde zouden blijven, veranderden binnen enkele generaties totaal. De patronen zijn er. De cijfers liegen niet. Maar we doen alsof het ons niet zal overkomen.

De vraag is niet óf Europa verandert. De vraag is hoe ver dat proces al gevorderd is voordat men eindelijk wakker wordt.

Mechanismen van islamisering

Islamisering gebeurt niet plotseling, als een blikseminslag. Het is een geleidelijk proces, een cocktail van demografie, politiek, cultuur en sociale druk. Het begint subtiel, bijna onmerkbaar, en groeit uit tot een beweging die hele samenlevingen fundamenteel verandert.

Het is geen complot, geen masterplan dat in een achterkamertje is uitgedacht. Het is simpelweg hoe culturen veranderen wanneer een dominante ideologie langzaam maar zeker terrein wint. Wie denkt dat dit vanzelf stopt, heeft de geschiedenis niet goed bestudeerd.

Demografische groei en geboortecijfers

👉 Feiten liegen niet: wie de demografie beheerst, beheerst de toekomst.

De geschiedenis is glashelder: wanneer een groep in bevolkingsaantal toeneemt, neemt haar invloed toe. Dit geldt voor alle culturen, maar in het geval van de islam ligt het net wat gevoeliger. De islam is namelijk niet zomaar een religie die je privé beleeft – het is een totaalpakket, een levenswijze, een juridische en politieke blauwdruk voor de samenleving.

En wat zien we wereldwijd? Een systematische trend:

• Islamitische bevolkingsgroepen hebben hoger geboortecijfers dan de autochtone bevolking.
• Westerse landen kampen met een krimpende bevolking, terwijl moslimgemeenschappen groeien.
• Dit leidt op termijn tot demografische kantelpunten: zodra een groep een kritische massa bereikt, wordt haar invloed in politiek en maatschappij onvermijdelijk.

Kijk naar de cijfers:

• In 1950 was Frankrijk nog grotendeels katholiek en homogeen. In 2023 heeft de islam de grootste religieuze groei en worden er meer moslimbaby’s geboren dan katholieke.
• In Nederland had Amsterdam in 1970 praktisch geen moskeeën. Nu telt de stad er bijna 50 en zijn islamitische scholen en halal-voorzieningen vanzelfsprekend.
• Zweden, ooit een van de meest seculiere landen ter wereld, heeft inmiddels meer dan 8% moslims, grotendeels door immigratie en geboortecijfers.

Het is geen toeval. Dit is hoe demografie werkt. En als een groep in aantal toeneemt, stijgt ook haar politieke en sociale invloed.

Invloed op politiek en wetgeving

De volgende fase: het politieke speelveld verandert.

In het begin wordt politieke invloed nog nauwelijks uitgeoefend. De groep is te klein. Maar als de cijfers groeien, groeit ook de stem in de politiek. En dat gebeurt via verschillende kanalen:

• Eigen politieke partijen: DENK in Nederland, ISLAM iin België, islamitische kandidaten in Frankrijk en Duitsland.
• Blokkeren van islamkritiek: Politici en media worden onder druk gezet om geen gevoelige onderwerpen aan te snijden. “Islamofobie” wordt het magische stopwoord.
• Aanpassen van wetten: Denk aan halal-regelgeving, het invoeren van speciale feestdagen of het criminaliseren van “haatzaaien” bij islamkritiek.

Het begint klein. Eerst is er een verzoek om een gebedsruimte in een gemeentehuis. Dan komt het verzoek om vrij te krijgen op islamitische feestdagen. Daarna worden cartoons en blasfemie “een probleem” dat aangepakt moet worden. En voordat je het weet, zijn sharia-invloeden onderdeel van het debat.

Opkomst van sharia-invloeden

Sharia. Dat ene woord waar men het in westerse landen niet graag over heeft. Want het is niet “inclusief,” en het klinkt ongemakkelijk. Toch is het geen spookbeeld of een verzinsel van doemdenkers.

Wat is sharia eigenlijk?

Het is de islamitische wetgeving, gebaseerd op de Koran en de Hadith. Het regelt alles: van huwelijkswetten tot erfenissen, van strafrecht tot handel. En waar een islamitische gemeenschap groeit, wordt sharia vroeg of laat een discussiepunt.

• Het Verenigd Koninkrijk heeft al tientallen sharia-rechtbanken. Ze opereren officieel naast het gewone rechtssysteem en behandelen zaken als huwelijk, echtscheiding en familiegeschillen.
• In België werd in 2011 een Sharia4Belgium-beweging opgezet die openlijk pleitte voor invoering van islamitische wetgeving. Officieel is de beweging opgedoekt, maar het gedachtegoed leeft voort.
• In Nederland zijn er nu al sharia-advocaten die adviseren over islamitische financiële wetten.

Het begint altijd als vrijwillige rechtspraak, als een service “voor de gemeenschap.” Maar in realiteit is de sociale druk vaak zó groot dat moslims in islamitische wijken geen keus meer hebben.

Sociale druk en veranderende normen

Misschien wel het meest ongrijpbare mechanisme van islamisering: de sociale druk.

Hier zijn geen wetten of politieke maatregelen voor nodig. Dit gaat over hoe mensen zich gedragen in de samenleving. En dit is precies waarom islamisering vaak sneller en effectiever gaat dan men verwacht:

• Zelfcensuur wordt de norm. Journalisten durven bepaalde onderwerpen niet meer aan te snijden. Leraren laten Mohammed-cartoons achterwege. Politici vermijden kritiek op de islam.
• Wijken veranderen van karakter. Vroeger was een buurt een mix van culturen, nu zijn er hele wijken waar nauwelijks nog niet-moslims wonen. Kerken veranderen in moskeeën. Cafés verdwijnen en maken plaats voor halal-winkels.
• Kledingvoorschriften worden afgedwongen. Vrouwen die geen hoofddoek dragen, worden erop aangesproken. Niet door de politie, maar door “de gemeenschap.”

En deze sociale druk geldt niet alleen voor moslims. Ook niet-moslims merken het:

• De kerstmarkt in Berlijn? Die heet nu “Wintermarkt,” om niemand te kwetsen.
• De kruisbeelden in Italiaanse ziekenhuizen? Moeten weg, want het kan “gevoelig liggen.”
• Zwembaden in Frankrijk? Steeds vaker gescheiden zwemmen, want anders klagen islamitische gezinnen.

Geen wet heeft dit voorgeschreven. Maar het gebeurt. Dit is de kracht van sociale aanpassing.

Een proces dat zichzelf versterkt

Islamisering is geen grootse staatsgreep, geen schokkende revolutie. Het is een proces dat zichzelf voedt.

• Demografie verandert de cijfers.
• Cijfers veranderen de politiek.
• Politiek verandert de wetten en normen.
• Sociale druk zorgt ervoor dat iedereen zich conformeert.

En zo draait de spiraal door. Wie denkt dat een liberale, seculiere samenleving zich hieraan kan onttrekken zonder actief weerstand te bieden, snapt niet hoe samenlevingen werken.

De vraag is niet óf deze mechanismen invloed hebben. De vraag is: hoe ver laat men het gaan voordat er een keer een grens wordt getrokken?

Toekomstscenario’s: Waar gaat het naartoe?

De vraag is niet óf Europa verandert, maar hoe het verandert. De demografische realiteit is onverbiddelijk: een samenleving waarin één groep in aantal groeit terwijl een andere groep krimpt, zal vroeg of laat fundamenteel van karakter veranderen. De vraag is: in welke richting?

We kunnen grofweg drie scenario’s onderscheiden:

1. Verdere islamisering en aanpassing van de samenleving
2. Integratie en een hybride model
3. Tegengas: secularisme en behoud van westerse waarden

Laten we deze eens analyseren.

Wat gebeurt er bij verdere groei?

Laten we even keihard naar de cijfers kijken. In vrijwel alle Europese landen groeit het aandeel moslims sneller dan het aandeel autochtone inwoners. Niet omdat iemand een geheime agenda heeft, maar simpelweg door migratie en geboortecijfers.

• In Frankrijk is inmiddels bijna 10% van de bevolking moslim. In steden als Parijs en Marseille ligt dat percentage veel hoger.
• Duitsland telt inmiddels meer dan 6 miljoen moslims, voornamelijk door de immigratiegolven van de afgelopen decennia.
• In Zweden groeide het moslimaandeel binnen 30 jaar van bijna 0% naar ruim 8%.

Als deze trend zich doorzet – en niets wijst erop dat dit stopt – betekent dit simpelweg dat de islam in politieke, sociale en culturele zin een steeds grotere invloed zal uitoefenen op het dagelijks leven.

Wat verandert er dan concreet?

✔ Wetgeving zal zich aanpassen aan de groeiende groep. Denk aan halal-wetgeving, sharia-invloeden en bescherming van religieuze gevoeligheden.
✔ Sociale normen verschuiven: Denk aan minder alcoholverkoop, meer segregatie in onderwijs, en een verschuiving in de vrijheid van meningsuiting.
✔ Politiek landschap verandert: Islamitische partijen en politici krijgen meer invloed. Debatten over islamkritiek, immigratie en secularisme worden steeds gevoeliger.

Met andere woorden: Europa zoals we het nu kennen, zal niet blijven bestaan in zijn huidige vorm. Het zal zich aanpassen aan de dominante culturele en religieuze realiteit.

Zijn integratie en islamisering te verenigen?

De grote hamvraag: kunnen islamisering en integratie naast elkaar bestaan?

Het eerlijke antwoord: niet altijd. Sommige moslimgroepen integreren prima, anderen houden vast aan een strikt religieus en cultureel wereldbeeld. En precies daar wringt de schoen.

Want als je vraagt: “Kun je westers en islamitisch tegelijk zijn?”, dan hangt het antwoord af van de definitie van islam. Een liberale islam? Misschien. Maar een islam die de sharia als leidraad ziet? Dan wordt het lastig.

Kijk naar de realiteit in veel Europese steden:

• In bepaalde wijken van Brussel, Parijs en Londen is integratie mislukt. Segregatie is de norm, niet de uitzondering.
• Eerwraak, vrouwenonderdrukking en haat tegen afvalligen zijn nog steeds een probleem in West-Europa. Dit wijst erop dat een deel van de moslimgemeenschap zich niet laat “seculariseren.”
• In sommige landen (Duitsland, Zweden) laten enquêtes zien dat een meerderheid van de moslims sharia belangrijker vindt dan democratische wetten.

Kan dat samengaan met een vrije, seculiere samenleving? Dat hangt ervan af welke islam dominant wordt.

Er zijn moslims die prima integreren en zich thuis voelen in een liberale maatschappij. Maar een groeiende groep wil de islam niet alleen als privéreligie beleven, maar ook maatschappelijk en politiek doorvoeren. En dan komt het vroeg of laat tot frictie.

Verschillende uitkomsten per regio

Laten we eens kijken naar de toekomst per regio. Want niet alle landen gaan dezelfde kant op.

West-Europa: De voortschrijdende islamisering

• Frankrijk, Zweden, België, Duitsland en Nederland zitten al ver in het proces van demografische en culturele transformatie.
• In deze landen zie je dat bepaalde wijken of steden een tweede realiteit hebben: een andere taal, andere normen, andere religieuze invloed.
• De politiek reageert verdeeld: enerzijds pleiten sommigen voor verdere integratie en versoepeling, terwijl anderen roepen om strengere wetgeving en immigratiebeperking.

Oost-Europa: Nul tolerantie voor islamisering

• Polen, Hongarije, Tsjechië en Slowakije laten zien dat er een alternatieve route is.
• Deze landen hebben de afgelopen jaren weinig tot geen islamitische migratie toegelaten en hanteren een streng integratiebeleid.
• Het gevolg? Vrijwel geen zichtbare islamisering. Deze landen kiezen voor nationaal behoud en zien de islam niet als een religie die gemakkelijk in hun cultuur past.

Midden-Oosten en Noord-Afrika: Het spiegelbeeld

• In moslimlanden gebeurt precies het tegenovergestelde: niet-moslims verdwijnen.
• Christelijke gemeenschappen in landen als Egypte, Irak en Syrië krimpen razendsnel door vervolging en migratie.
• Waar moslims in Europa bescherming eisen voor hun religie, krijgen minderheden in moslimlanden diezelfde bescherming niet.

Met andere woorden: de toekomst verschilt per regio. In West-Europa zal islamisering waarschijnlijk doorzetten, tenzij er een rigoureus tegengeluid komt. In Oost-Europa blijft de invloed beperkt. En in de islamitische wereld zelf? Daar wordt secularisme steeds verder teruggedrongen.

Conclusie: een tweesprong in de geschiedenis

De komende decennia zullen bepalen welke kant Europa opgaat. Er zijn grofweg drie scenario’s:

1. Volledige aanpassing – Europa accepteert de islam als dominante factor en verandert mee.
2. Gedeeltelijke integratie – Een hybride model waarin islamitische en westerse waarden naast elkaar bestaan.
3. Tegengas – Strenger beleid om de culturele en demografische koers te veranderen.

Het meest waarschijnlijke scenario? Als de huidige trends doorgaan: een geleidelijke transformatie van West-Europa, terwijl Oost-Europa zijn eigen pad blijft volgen.

De vraag is: welke koers kiest de samenleving? En nog belangrijker: wanneer trekt men een grens?

Reactie van de samenleving

Een samenleving verandert niet zonder weerstand. Waar sommige mensen islamisering beschouwen als een ‘verrijking’, zien anderen het als een regelrechte bedreiging. Overheden, media, burgers—iedereen reageert anders op de groeiende islamitische invloed in Europa.

Sommigen kiezen voor aanpassing en acceptatie, anderen voor verzet en confrontatie. En dan is er nog de groep die doet alsof er niets aan de hand is en hoopt dat alles vanzelf goedkomt.

Welke krachten botsen hier? Hoe reageren regeringen? En waar gaat dit op de lange termijn naartoe?

Hoe regeringen reageren: aanpassen of begrenzen?

West-Europa: de route van de minste weerstand

Landen als Frankrijk, Duitsland, Zweden en Nederland hebben decennialang gekozen voor een tolerante, aanpassende houding. Dat vertaalt zich in:

✔ Ruimhartige immigratiepolitiek, zonder strikte integratie-eisen.
✔ Culturele concessies zoals aparte zwemuren, halal-maaltijden op scholen en moskeeën die overheidssubsidie krijgen.
✔ Strenge wetgeving tegen islamkritiek, waardoor discussies over immigratie en islam snel in de taboesfeer belanden.

Het idee achter deze aanpak? “Als we aardig zijn, integreren mensen vanzelf.” Maar de realiteit is anders. In veel Europese steden zijn enclaves ontstaan waar integratie nauwelijks plaatsvindt en de overheid de controle kwijtraakt.

Kijk naar Frankrijk: jaarlijks wordt er voor miljarden euro’s aan schade aangericht door rellen in banlieues, vaak uit onvrede met de samenleving. De politie durft sommige wijken niet meer in zonder zwaarbewapende eenheden. Toch blijft de Franse overheid praten over “sociale cohesie” en “het belang van inclusie.”

Kijk naar Zweden: ooit het paradijs van sociale harmonie, nu een land met een van de hoogste misdaadcijfers van Europa, grotendeels veroorzaakt door bendes in migrantenwijken. Toch blijven Zweedse politici benadrukken dat “meer begrip” de oplossing is.

Kijk naar Nederland: waar overheden eindeloos discussiëren over diversiteit en inclusiviteit, terwijl de scheiding tussen autochtonen en moslims in veel steden steeds scherper wordt.

Oost-Europa: Geen tolerantie voor islamisering

Terwijl West-Europa doorgaat met aanpassing, kiest Oost-Europa voor een keiharde aanpak.

✔ Hongarije en Polen weigeren islamitische immigranten op te nemen.
✔ Strenge grenscontroles en een nultolerantiebeleid voor sharia-invloeden.
✔ Bescherming van christelijke en seculiere waarden.

Premier Viktor Orbán van Hongarije heeft openlijk gezegd dat hij geen “multiculturele samenleving” wil. In een toespraak in 2018 tijdens de jaarlijkse algemene vergadering van de Vereniging van Steden met County Rights verklaarde hij: “We moeten stellen dat we niet divers willen zijn en niet gemengd willen zijn: we willen niet dat onze eigen kleur, tradities en nationale cultuur worden gemengd met die van anderen. We willen dit niet. We willen dat helemaal niet. We willen geen divers land zijn.”

En het resultaat? Geen islamitische enclaves, geen debatten over halal-voeding of sharia-rechtbanken, geen rellen zoals in Frankrijk. Oost-Europa laat zien dat een strenge koers werkt, zolang je bereid bent de consequenties te dragen.

Maatschappelijke reacties: acceptatie, conflict of passiviteit?

Niet alleen regeringen reageren verschillend, ook de bevolking zelf verdeelt zich over verschillende kampen.

1. De groep die zich aanpast

Een deel van de samenleving kiest ervoor om zich simpelweg aan te passen. Niet per se omdat ze islamisering steunen, maar omdat ze de confrontatie niet aandurven.

• Mensen die stoppen met kritiek op islam om niet als “racist” of “islamofoob” bestempeld te worden.
• Winkeliers die besluiten geen alcohol meer te verkopen omdat het “beter is voor de buurt.”
• Scholen die kerstvieringen schrappen, omdat ze “inclusief” willen zijn.

Deze houding komt voort uit zelfcensuur en sociale druk. Mensen willen geen gedoe. Maar het effect is hetzelfde: langzaam verschuift de norm.

2. De groep die zich verzet

Dan heb je de groep die zich actief tegen islamisering verzet.

• Partijen als Rassemblement National (Frankrijk), Alternative für Deutschland (Duitsland) en PVV (Nederland) pleiten voor een harde anti-islam koers.
• Demonstraties tegen islamisering nemen toe, vooral in landen als Duitsland en Zweden, waar veel burgers zich verraden voelen door de overheid.
• Burgerwijken verzetten zich tegen moskeeën, halal-eisen en segregatie.

Deze groep groeit, naarmate mensen zien dat aanpassing geen oplossing biedt.

3. De groep die doet alsof er niets aan de hand is

De grootste groep? Die blijft stil.

• Ze zien de veranderingen, maar negeren ze.
• Ze praten er niet over, uit angst voor sociale repercussies.
• Ze hopen dat de overheid het oplost.

Deze passiviteit is gevaarlijk. Geschiedenis leert dat grote maatschappelijke verschuivingen plaatsvinden wanneer de meerderheid zwijgt.

Conflicten en spanningen: hoe ver gaat het escaleren?

Hoe langer een samenleving een conflict vermijdt, hoe harder het uiteindelijk explodeert.

• In Frankrijk braken in 2005 massale rellen uit in migrantenwijken. Sindsdien gebeurt het bijna jaarlijks.
• In Zweden en Duitsland vecht de politie letterlijk om de controle te behouden in bepaalde buurten.
• In Nederland worden sommige critici van islamisering zoals Geert Wilders (soms permanent) bewaakt vanwege doodsbedreigingen.

Hoe ziet de toekomst eruit als dit zo doorgaat?

✔ Meer etnische en religieuze segregatie. Steden veranderen in een lappendeken van gemeenschappen die niets meer met elkaar te maken hebben.
✔ Toenemende politieke polarisatie. De ene groep eist meer islamisering, de andere wil de klok terugdraaien.
✔ Op termijn gewelddadige confrontaties? Als de overheid geen duidelijke grenzen trekt, zal de onrust vroeg of laat omslaan in directe conflicten.

Het is een illusie om te denken dat een samenleving eindeloos kan blijven polderen zonder dat spanningen een breekpunt bereiken.

Mogelijke oplossingen en beleidskeuzes: tijd voor actie

Genoeg getreuzeld. De islamisering van Nederland is geen natuurverschijnsel—het is een proces dat gestuurd wordt door politiek, migratie en ideologische strijd. Wil Nederland zijn liberale en seculiere identiteit behouden, dan moeten drastische maatregelen worden genomen. Geen halve compromissen, geen politieke correctheid, maar keiharde keuzes die de toekomst van dit land bepalen.

1. Complete asielstop voor islamitische landen
De grenzen moeten direct dicht voor asielzoekers uit islamitische landen. Wie echt vluchteling is, kan opgevangen worden in de regio—niet hier. Daarnaast: wie in Nederland problemen veroorzaakt, haat predikt of crimineel wordt, verliest verblijfsrecht en wordt onmiddellijk uitgezet. Geen eindeloze beroepsprocedures, geen uitzonderingen, geen terughoudendheid meer.

2. Afschaffen van islamitische scholen en sharia-invloeden
Islamitische scholen bevorderen segregatie en ondermijnen westerse waarden. De oplossing? Schrappen. Geen staatssubsidies meer, geen aparte schooltjes met Arabische les en sharia-interpretaties. Vrijheid van onderwijs was nooit bedoeld om segregatie en antiwesterse ideologieën te bevorderen. Een onderwijssysteem moet bijdragen aan integratie en gedeelde waarden, niet aan het in stand houden van parallelle samenlevingen. Scholen die westerse vrijheden verwerpen en islamitische wetgeving belangrijker achten dan de Nederlandse grondwet, ondermijnen precies de samenleving die hen deze vrijheid biedt.

Moskeeën die haat verspreiden? Sluiten. Imams die westerse waarden ondermijnen? Het land uit. De wet staat boven de islam, en dat blijft zo.

3. Geen islamitische uitzonderingen in wetgeving en samenleving
Halal-slachten verbieden. Aparte zwemuurtjes? Weg ermee. Vrouwenonderdrukking onder het mom van religie? Onacceptabel. Nederland is van oudsher een christelijk en (daardoor een) vrij land en blijft dat. Dit betekent een zero-tolerance beleid tegen sharia-wetgeving, islamitische rechtbanken en elke vorm van Mohammedaanse dwang.

4. Afschaffen van dubbele paspoorten en buitenlandse beïnvloeding
Nederlanders zijn Nederlanders—geen verlengstukken van buitenlandse regimes. Dubbele paspoorten moeten worden afgeschaft. Wie in Nederland woont, heeft hier zijn loyaliteit, niet bij Turkije, Marokko of de Golfstaten. Buitenlandse financiering van moskeeën en islamitische organisaties moet volledig worden verboden.

Dit is geen ‘als-dan’-scenario meer. Het is nu of nooit. Of Nederland grijpt in en behoudt zijn identiteit, of het glijdt langzaam af in een richting die niemand over een paar decennia nog herkent.

Gevolgen van islamisering voor Joden in Nederland

Er was een tijd dat Joden in Nederland zich relatief veilig voelden. Na de horror van de Holocaust vond de gemeenschap hier een nieuw thuis. Synagogen werden herbouwd, Joodse scholen openden hun deuren, en er was een soort stilzwijgende afspraak: dit nooit meer. Nederland, een land met een lange Joodse geschiedenis, leek de lessen van het verleden serieus te nemen.

Maar de tijden veranderen. En snel. Waar antisemitisme vroeger vooral uit extreemrechtse hoek kwam, is het tegenwoordig vooral afkomstig uit een andere richting: de islamitische gemeenschap. En nee, dat is geen “gevoel”, dat zijn harde cijfers.

Toename van antisemitische incidenten

Antisemitisme in Nederland is in opmars, en niet zo’n beetje ook. Elk jaar komen er meer meldingen binnen van Joden die worden uitgescholden, bedreigd of fysiek aangevallen. En raad eens waar dat antisemitisme steeds vaker vandaan komt? Juist: uit wijken met een hoog percentage moslims.

Volgens een rapport van het CIDI (Centrum Informatie en Documentatie Israël) is het aantal antisemitische incidenten de afgelopen jaren fors gestegen. Joodse scholen moeten beveiligd worden, synagogen hebben permanente politiebewaking, en sommige Joodse Nederlanders durven geen keppeltje meer te dragen in het openbaar.

Laten we een paar concrete voorbeelden geven:

✔ Leraren op middelbare scholen vertellen dat ze bepaalde onderwerpen niet meer durven bespreken. Een geschiedenisdocent in Amsterdam-Zuid kreeg doodsbedreigingen toen hij les gaf over de Holocaust.
✔ Joodse studenten op universiteiten en hogescholen worden vaker genegeerd, vijandig bejegend of expliciet lastiggevallen door islamitische medestudenten.
✔ In sommige wijken van Amsterdam kunnen Joden letterlijk niet over straat met een keppeltje zonder bespuugd te worden.

En nee, dat komt niet door een paar verdwaalde neonazi’s. Dat komt door de opkomst van islamitisch antisemitisme.

De rol van islamitisch antisemitisme

Laten we één ding duidelijk maken: niet iedere moslim is antisemitisch. Maar het is net zo naïef om te doen alsof het probleem niet bestaat. Islamitisch antisemitisme is geen mythe, en het wordt steeds zichtbaarder in Nederland.

• In bepaalde moskeeën worden preken gehouden waarin Joden de vijand worden genoemd.
• Islamitische jongeren in Nederland laten zich beïnvloeden door anti-Joodse retoriek uit het Midden-Oosten.
• Op social media gaan haatberichten als een lopend vuurtje, waarin Israël en ‘de Joden’ als één en dezelfde vijand worden gezien.

Er is een directe link tussen de opkomst van islamisering en de verslechtering van het leefklimaat voor Joden in Nederland. Kijk naar Frankrijk: daar is het probleem nóg schrijnender. Duizenden Joden hebben de afgelopen tien jaar het land verlaten, omdat het simpelweg te gevaarlijk werd. Als Nederland niet oppast, wordt het hier net zo.

De invloed van het Israël-Palestijns conflict

En dan hebben we nog het importconflict bij uitstek: Israël vs. Gaza.

Iedere keer dat het escaleert in Gaza, voelen Joden in Nederland de gevolgen. Demonstraties lopen uit de hand, Israëlische vlaggen worden in brand gestoken, en het blijft niet bij woorden.

Voorbeelden van incidenten na 7 oktober 2023: een groeiende dreiging voor Joden in Nederland

Na de brute terreuraanval van Hamas op Israël op 7 oktober 2023, waarbij meer dan 1.200 Israëli’s werden vermoord en honderden werden ontvoerd, zouden velen verwachten dat de wereld geschokt en solidair zou reageren. Maar in plaats daarvan ontplofte in Nederland – net als in veel andere westerse landen – een golf van openlijk antisemitisme onder het mom van “pro-Palestijnse protesten.”

Wat begon als demonstraties om steun te betuigen aan Palestijnen, sloeg al snel om in agressie tegen Joodse burgers, instellingen en symbolen.

Pro-Palestijnse demonstraties: vrije meningsuiting of intimidatie?

Op 15 oktober 2023 stroomden tienduizenden mensen de straten van Amsterdam op voor een pro-Palestijnse mars. Wat officieel werd aangekondigd als een “vreedzaam protest” ontaardde al snel in een vertoning van Jodenhaat, waarbij demonstranten leuzen riepen als:

✔ “From the river to the sea, Palestine will be free” – een expliciete oproep tot het verdwijnen van Israël en dus de etnische zuivering van miljoenen Joden.
✔ “Intifada, intifada!” – een oproep tot gewapend verzet, gebaseerd op eerdere Palestijnse opstanden waarin honderden Israëlische burgers werden vermoord door terroristische aanslagen.
✔ Hamas-vlaggen verschenen openlijk op posters en spandoeken.

Maar het bleef daar niet bij.

Op 23 oktober 2023 werd het Internationaal Strafhof in Den Haag geblokkeerd door radicale activisten die eisten dat de Israëlische premier Benjamin Netanyahu zou worden vervolgd voor vermeende oorlogsmisdaden. Over Hamas, de groep die Joden op gruwelijke wijze had afgeslacht en vrouwen en kinderen had ontvoerd? Geen woord. Dit was geen “oproep tot rechtvaardigheid” – dit was pure demonisering van Israël en Joden onder het mom van mensenrechten.

In plaats van de terreuraanslagen van Hamas te veroordelen, keerden duizenden Nederlanders zich openlijk tegen Israël én tegen Joden in Nederland.

Voetbalrellen in Amsterdam: een schandalige omkering van feiten

De ware gezichten van de antisemitische haat werden nog zichtbaarder op 7 november 2024, toen supporters van Maccabi Tel Aviv in Amsterdam werden belaagd door Palestijnse sympathisanten en Marokkaanse jongeren.

✔ Israëlische fans werden uitgescholden, bespuugd en fysiek aangevallen, puur omdat ze met Israëlische vlaggen door de stad liepen.
✔ Joden werden letterlijk uitgescholden en weggejaagd door groepen die “Allahu Akbar” schreeuwden.

En hoe werd dit door de media gebracht? Omgedraaid. Kranten zoals The Guardian en Welt plaatsten een verdraaide versie van de feiten, waarin de Israëlische supporters werden afgeschilderd als de agressors.

Maar er was een klein detail dat veel media weglieten: de Joodse supporters werden als eersten aangevallen. Hun reactie was een gevolg van wat in veel Europese steden al een patroon begint te worden: Joden kunnen niet meer openlijk Israël steunen zonder fysiek gevaar te lopen.

Universitaire protesten: westerse elite knielt voor islamistisch extremisme

Op universiteiten, ooit de bakermat van vrije meningsuiting en intellectueel debat, is de Joodse gemeenschap nu vogelvrij verklaard.

In mei 2024 werden meerdere Nederlandse universiteiten het toneel van gewelddadige pro-Palestijnse bezettingen, waarbij Joodse studenten werd aangeraden niet op de campus te verschijnen.

✔ Bij de Universiteit van Amsterdam werden gebouwen bezet, waar Hamas-slogans werden gescandeerd en Joodse studenten openlijk werden geïntimideerd.
✔ Hakenkruizen en anti-Joodse graffiti doken op in studiezalen en op campusmuren.
✔ Professoren die kritiek hadden op Hamas, werden gedwongen om hun mening in te slikken om “de dialoog niet te verstoren.”

Maar het absolute dieptepunt? Universiteiten deden bijna niets. De protesten mochten dagenlang doorgaan, terwijl Joodse studenten in angst leefden.

Dit is geen ‘steun voor Palestina’ meer. Dit is de normalisering van antisemitisme onder het mom van activisme.

Een vlag in vlammen, dood aan Israël en een haattekst uit de koran

Het is 30 maart 2025. Op het Spui, voorafgaand aan een publieke iftar op de Dam, verandert een protestmoment in een openlijke haatmanifestatie. Een gemaskerde man, verkleed als moslimterrorist, steekt een Israëlische vlag in brand. Terwijl de vlammen likken aan het symbool van de Joodse staat, klinkt uit de menigte: “Dood aan Israël!”

Alsof dat nog niet schokkend genoeg is, schalt er vlak daarna: “Wij zijn de mannen van Mohammed Deif!” – een direct eerbetoon aan de recent omgekomen leider van de Izz al-Din al-Qassambrigades, de gewapende tak van de terroristische organisatie Hamas. Mohammed Deif is verantwoordelijk voor talloze raketaanvallen op Israëlische burgers en wordt gezien als het brein achter de gruwelijke terreuraanvallen van 7 oktober 2023, waarbij honderden onschuldige Israëlische burgers – inclusief vrouwen en kinderen – op gruwelijke wijze werden afgeslacht. Dit is geen vrijheid van meningsuiting. Dit is het verheerlijken van terrorisme.

Alsof de boodschap nog niet luid en duidelijk was, werd op de Dam soera al-Israa gereciteerd. In vers 17:4 staat:

“En Wij hebben aan de Israëlieten in het boek aangekondigd: ‘Jullie zullen tweemaal op aarde verderf zaaien en jullie zullen je zeer hovaardig gedragen.'”

Dit vers wordt in extremistische kringen vaak aangehaald als goddelijke rechtvaardiging voor geweld tegen Joden. En hier, midden in Amsterdam, werd het uitgesproken in een publieke ruimte – pal na een vlagverbranding.

Gistermiddag op het Spui voorafgaand aan de iftar van PGNL op de Dam. pic.twitter.com/PFttBI2iML

— Michael Vis (@MichaelVis_) March 30, 2025

Wat zich hier voltrok, is pure islamitische intimidatie in het hart van onze hoofdstad. Wie dit afdoet als “incident” is medeplichtig aan het normaliseren van extremisme. We moeten de feiten onder ogen zien: de islamisering schrijdt voort – via straatintimidatie, religieuze dreigementen en de export van een haatideologie die haaks staat op westerse waarden.

En hoe wrang: over een paar weken staan we weer op diezelfde Dam, twee minuten stil, om de miljoenen slachtoffers van oorlog en Jodenvervolging te herdenken. Maar deze keer klinkt die stilte cynischer dan ooit – want terwijl we herdenken wat nooit meer mocht gebeuren, gebeurde het opnieuw. Openlijk. Onbestraft. En onder het toeziend oog van een zwijgende driehoek – de burgemeester, politiechef en hoofdofficier van justitie, verantwoordelijk voor de openbare orde in onze hoofdstad.

Wie zwijgt bij haat en intimidatie, zal straks niets meer hebben om te verdedigen.

Reactie van de Joodse gemeenschap: vechten of vertrekken?

De Joodse gemeenschap in Nederland heeft eigenlijk twee opties:

1. Blijven en zich verdedigen – en dat betekent zwaar beveiligde synagogen, extra waakzaamheid en een constante angst voor incidenten.
2. Vertrekken – en dat is precies wat steeds meer Joden doen.

Sinds 7 oktober 2023 is de migratie van Joden naar Israël sterk toegenomen.²Jonet.nl. “Grote groei migratie naar Israël sinds 7 oktober.” Gepubliceerd op 5 maart 2024. Beschikbaar op: https://jonet.nl/grote-groei-migratie-naar-israel-sinds-7-oktober/

Zelfs in de politiek merk je het: de invloed van Joodse organisaties neemt af, terwijl islamitische organisaties steeds meer macht krijgen. En wat doet de overheid? Die komt met vage “dialooginitiatieven” en “educatieve programma’s”, terwijl het probleem allang de straat op is gegaan.

Wat kan er gebeuren als deze trend doorzet?

Als deze ontwikkeling zich doorzet, kunnen we een paar scenario’s schetsen:

✔ Joden verdwijnen steeds meer uit het straatbeeld. Geen keppeltjes meer, geen zichtbare Joodse aanwezigheid in de steden.
✔ Meer emigratie. Nederland wordt een minder aantrekkelijke plek voor Joodse families.
✔ Zelfcensuur. Joodse organisaties, politici en journalisten durven zich minder uit te spreken over islamitisch antisemitisme, uit angst voor represailles.

En dan hebben we het nog niet eens over hoe de media dit probleem bagatelliseren. Liever hebben ze het over extreemrechts, omdat dat makkelijker is. Maar extreemrechts is niet de reden dat Joodse Nederlanders zich onveilig voelen in 2025.

Conclusie: een oud probleem in een nieuw jasje

Antisemitisme in Nederland is terug. En dit keer komt het niet van uniformen met hakenkruizen, maar van een groeiende groep jongeren die met de islam is opgevoed en Joden als vijanden ziet.

• De overheid kijkt weg.
• De media zwijgen.
• Joodse Nederlanders voelen zich steeds minder thuis in hun eigen land.

Nederland heeft een keuze. Neemt het antisemitisme serieus en grijpt het in? Of laat het de geschiedenis zich herhalen?

Voorbeelden van islamisering in nederland

In Nederland voltrekt zich een verandering die lang niet iedereen onder woorden durft te brengen: islamisering. Geen grote persberichten, geen officiële verklaringen – maar stille verschuivingen in de samenleving. Hier bundelen we enkele pijnlijke voorbeelden die samen een zorgwekkend beeld schetsen.

Heftige avond in Zaltbommel: het gezicht van islamisering dichtbij

Op donderdagavond 17 april 2025 kreeg spreker Oscar Lohuis in Zaltbommel een pijnlijk inkijkje in de realiteit van islamisering in Nederland. Terwijl hij onderweg was naar een lezing voor Christenen voor Israël, werd hij gewaarschuwd: bij de ingang stond een pro-Palestijnse, anti-Israëlische demonstratie. Aangekomen op de parkeerplaats stormden tientallen demonstranten – vrijwel allemaal van allochtone, vermoedelijk islamitische achtergrond – op hem af. Ze schreeuwden leuzen, noemden hem een kindermoordenaar en joegen veel bezoekers weg nog vóór de avond begonnen was.

Binnen probeerden de aanwezigen ondanks het geweld buiten samen te komen, maar de intimidatie ging door. Achter een simpele glaswand stonden demonstranten meters van hen vandaan te schreeuwen en te toeteren. De politie en de burgemeester lieten het allemaal gebeuren onder het mom van ‘demonstratierecht’, terwijl het wettelijk verboden is een religieuze bijeenkomst te verstoren.

Oscar Lohuis sprak uiteindelijk in een afgesloten jeugdhonk, waar ze zich veilig waanden – alsof ze in een schuilkerk zaten. Psalm 22 over het lijden van de Messias klonk die avond aangrijpend actueel.

Maar de nachtmerrie was nog niet voorbij: bij vertrek werd Lohuis’ auto omsingeld, bekogeld met bebloede babypoppen en zwaar beschadigd. De politie stond erbij en keek ernaar. De agressie, de angst en de stilzwijgende acceptatie van dit geweld maken pijnlijk duidelijk: islamisering is niet iets van verre landen. Het gebeurt hier, voor onze ogen. En wie opstaat voor Israël of voor christelijke waarden, krijgt ermee te maken.

De demonstranten zwaaiden triomfantelijk: “Tot de volgende keer.” De grote vraag is: hoe vaak nog?

Massale moslimdemonstratie in Rotterdam op Eerste Paasdag

Op 20 april 2025, uitgerekend op Eerste Paasdag – de dag waarop christenen de opstanding van Jezus Christus vieren – stroomden zo’n 10.000 moslims door de straten van Rotterdam. De demonstratie, opgezet door imams onder de leus ‘Sta op voor Gaza’, leek geen toevallige samenloop van omstandigheden. Terwijl ‘Allahu Akbar’ krachtig over de Coolsingel schalde en Palestijnse vlaggen de stad kleurden, moesten hoofdwegen worden afgesloten vanwege de massale toestroom.

Volgens critici, waaronder Geert Wilders, was het diep triest dat juist op deze christelijke feestdag de stad het toneel werd van zo’n vijandige optocht. De sfeer was geladen, en velen ervoeren het als een bewuste provocatie richting de christelijke gemeenschap. Een commentator verwoordde het scherp: “een zoveelste bewijs dat onze straten, wijken en steden stukje bij beetje in handen vallen van de voetsoldaten van Allah.”³Jan Dijkgraaf, “Geweldig Nieuw Briefje van Jan: Een Harde Aanval op ‘Nederlandse’ Imams en Hun Machtsvertoon in Rotterdam!”, De Dagelijkse Standaard, 22 april 2025.

Dat de demonstratie plaatsvond op Eerste Paasdag maakte de confrontatie des te schrijnender. Op de dag waarop christenen de opstanding van Jezus Christus uit de dood vieren, het licht dat de duisternis overwon, werd de vreugde overschaduwd door woede, dreiging en het rauwe gezicht van een veranderend Nederland.

Reacties en ervaringen

Hieronder kun je reageren op dit artikel. Je kunt bijvoorbeeld je ervaringen delen over islamisatie. Wij stellen reacties zeer op prijs. Reacties worden niet automatisch (direct) gepubliceerd. Dit gebeurt nadat ze door de redactie gelezen zijn. Dit om ‘spam’ of anderszins ongewenste c.q. ongepaste reacties eruit te filteren. Daar kunnen soms enige uren overheen gaan.