Evangelisatie en uitverkiezing: geen tegenstelling, maar een goddelijke samenklank

Last Updated on 27 maart 2025 by M.G. Sulman

Er is veel verwarring over uitverkiezing en evangelisatie, alsof het twee tegenovergestelde dingen zijn. Alsof God soeverein kán zijn, óf wij verantwoordelijk — maar niet allebei. En toch laat de Bijbel een rijker, dieper beeld zien. Een werkelijkheid waarin God redt wie Hij wil, wanneer Hij wil, via het evangelie dat aan iedereen verkondigd wordt. In dit artikel nemen we je mee, laag voor laag, waarheid voor waarheid. Niet om te discussiëren. Maar om stil te worden. Verwonderd. Klein. Want als je eenmaal ziet hoe diep de genade van God reikt — en hoe volkomen het werk van Christus is — dan blijft er nog maar één ding over: buigen… en danken.

Niemand heeft recht op genade

Even dit rechtzetten

Laten we even iets helder krijgen. Als je vandaag wakker bent geworden met het idee: “God moet me wel vergeven, want ik probeer echt m’n best te doen”, dan zit je er grandioos naast. Niet een beetje ernaast — nee, kat-in-’t-bakkie-verkeerd. Er is namelijk iets fundamenteels misgegaan in hoe wij mensen naar genade zijn gaan kijken.

Veel mensen denken (zonder het hardop te zeggen): als ik aardig ben, niet lieg, m’n belasting invul en op z’n tijd een gebedje doe, dan zal God me vast niet laten vallen. Want ik ben toch geen monster? Kom nou. Niemand is perfect, maar ik ben toch niet… nou ja… slecht?

Wat de Bijbel echt zegt

Maar dat is dus precies waar de schoen wringt. De Bijbel zegt iets totaal anders. Romeinen 1 zet de toon: de mens heeft God bewust buiten beeld gezet. Niet per ongeluk. Niet uit onwetendheid. Maar doelbewust. “Want hetgeen van God gekend kan worden, is hun bekend… zodat zij niet te verontschuldigen zijn.” Bam. Recht in je gezicht. Er worden geen doekjes om gewonden. Geen verzachtende omstandigheden.

En weet je wat het wrange is? Er staat nergens dat we allemaal tekortschieten in iets kleins. Nee: we missen de heerlijkheid van God. We zijn doelbewust van Hem afgeweken. En dus — let op — hebben we geen recht op redding. Helemaal niets. Niks, nakkes, nada. Geen genade-tegoedbon, geen spaarpunten bij het hemelloket.

Het enige waar we ‘recht’ op hebben

Eigenlijk… als we eerlijk zijn, hebben we precies recht op één ding: oordeel. En dat is niet populair om te zeggen, maar toch. De hel is geen straf voor de uitzonderlijk slechten — het is het rechtvaardige eindstation voor elk mens zonder Christus. Een gedachte die op z’n zachtst gezegd even op je maag blijft liggen.

Kijk, stel je een jongen van 19 voor die een ruit ingooit, een winkel leegrooft en de eigenaar in elkaar slaat. Die jongen komt bij de rechter. Stel nou dat hij zegt: “Tja, ik had gewoon honger. En trouwens, mijn buurman is veel erger.” Zou die rechter zeggen: “Ach ja, arme jongen, dan is het wel oké”? Natuurlijk niet. En toch doen wij dat zó vaak tegenover God. “Ja Heer, ik zondig, maar ik heb m’n redenen. En ik ben toch niet de enige?”

God is geen slappe rechter

Maar God is geen slappe rechter. Hij is heilig. Volmaakt. Rechtvaardig. En dus: Hij moet het kwaad straffen, anders zou Hij geen God zijn. Anders zou het Hem niets kunnen schelen wat wij mensen elkaar aandoen. Wat wij Hem aandoen. En dat kan niet. Dat is ondenkbaar.

Dus… voordat je genade kunt snappen, moet je eerst beseffen: jij hebt er geen recht op. Nul komma nul. Genade is niet iets wat je verdient — het is iets wat God vrijelijk schenkt. Niet omdat je zo’n potentieel hebt, of omdat je oprecht zoekt. Nee, uit puur welbehagen. Omdat Hij ervoor kiest.

En dat steekt… of bevrijdt

Dat is lastig om te slikken voor wie denkt dat z’n leven ‘best goed’ is. Maar voor de gebroken mens — die weet dat hij stuk is, die beseft dat zijn hart donkerder is dan hij ooit durfde toegeven — is dat de mooiste boodschap op aarde. Dat God geen mensen zoekt die het al op orde hebben, maar dat Hij juist geestelijk dode mensen levend maakt — echt levend, vanbinnen, door Zijn kracht alleen.

Genade is geen aanvulling, het is alles

En weet je wat dan écht binnenkomt? Als je gaat zien dat genade geen supplement is voor een ‘redelijk leven’, maar een wonder voor een verloren ziel. Dan pas begrijp je waarom het kruis zo nodig was. En waarom Jezus geen vrijblijvende optie is, maar de enige hoop die er is.

Dus nee, niemand heeft recht op genade. Iedereen heeft recht op oordeel. Maar God… oh God, die heeft besloten om uit een zee van schuldigen mensen te trekken. En dat doet Hij niet omdat Hij moet, maar omdat Hij wíl.

En dát is genade

En dát, vriend of vriendin, is genade. Rauw. Onverdiend. Kostbaar. En totaal buiten jou om.

Gods wil staat vast

Niet alles gebeurt ‘zomaar’

Weet je wat een hardnekkig misverstand is? Dat God in de hemel zit als een soort toeschouwer van ons leven. Dat Hij kijkt hoe het allemaal loopt, en dan af en toe ingrijpt als het té uit de hand loopt. Alsof Hij een soort hemelse brandweerman is, of een coach die pas het veld op stapt als de scheidsrechter fluit.

Maar dat is niet de God van de Bijbel. Echt niet. De God van de Schrift is geen bijstuur-God. Hij is de God die alles overziet, alles bestuurt, alles beschikt.

Efeze 1:11 zegt het haarscherp: “Hij werkt alle dingen naar de raad van Zijn wil.” Alle dingen. Niet alleen het goede. Niet alleen het geestelijke. Niet alleen wat in de kerk gebeurt. Alles.

Gods plan is geen noodplan

Sommigen denken dat de zondeval God overviel. Alsof Hij dacht: “Oh nee, Adam heeft gezondigd… wat nu?” En dat Hij toen maar met een reddingsplan kwam.

Maar nee. God is geen overhaaste crisismanager. Alles verloopt precies zoals Hij het heeft beschikt. En dat betekent iets enorm groots: zijn wil staat vast. Onveranderlijk. Krachtig. Onaantastbaar.

Wat God wil, dat gebeurt. Niet misschien. Niet ‘als de omstandigheden meezitten’. Maar gewoon: het gebeurt. Punt.

Wij veranderen, Hij niet

Mensen zijn wispelturig. Vandaag toegewijd, morgen afgeleid. De ene week vol vuur, de andere week lauw als een afgekoelde pannenkoek. Maar God? Hij is geen mens. Hij verandert niet.

📖 “Ik, de HEERE, ben niet veranderd.” (Maleachi 3:6)

En als Hij niet verandert, dan verandert Zijn wil ook niet. God zit niet op Zijn troon met twijfels of stemmingswisselingen. Zijn plan staat als een huis. Steviger nog — als een rots in de branding waar geen golf tegenop kan.

God laat zich niet overrulen

Er zit iets diep in de mens dat moeilijk overweg kan met dit idee. Want we willen grip. Controle. Zeggenschap.

Maar hier komt het: wij kunnen Gods wil niet overrulen. Geen mens, geen engel, geen regering, geen duister plan van de duivel.

Als God zegt: “Deze zal Ik trekken”, dan gebeurt dat. En als Hij zegt: “Ik zal hem laten gaan”, dan gebeurt dat ook.

Dat is confronterend. Zeker als je diep vanbinnen denkt dat jij je leven bepaalt. Maar ergens is het ook een enorme opluchting: de wereld wordt niet bestuurd door chaos. Maar door een Koning.

Wil je dat God wikt én beschikt?

Het is grappig — mensen zeggen soms: “God beschikt, maar de mens wikt.” Maar dat is de omgekeerde wereld. Alsof God alleen maar iets ‘beschikt’ als wij Hem eerst toestemming geven.

Maar zo werkt het niet. “Want wie heeft de geest des Heeren gekend, dat hij Hem zou onderrichten?” (Jesaja 40:13) Antwoord: niemand. Want God is God. En wij zijn stof. Adembenemend geliefd stof — maar stof nonetheless.

Gods wil is geen roulette

Soms klinkt het alsof mensen hopen dat ze ‘geluk’ hebben gehad met hun redding. Alsof God lootjes trok in de hemel en jouw naam eruit rolde. Maar Gods wil is geen roulette. Geen loterij. Geen toeval.

Hij heeft jou gekend, voor de grondlegging der wereld. Ja, jij leest dit niet toevallig. God rommelt niet maar wat aan. Hij weet wat Hij doet. Altijd. En als Hij iets begint, dan maakt Hij het ook af.

De enige juiste reactie: buigen

En dat… dat is eigenlijk het enige passende antwoord op deze waarheid: buigen.

Niet: discussiëren. Niet: proberen God ‘eerlijker’ te maken. Niet: “Ja maar, hoe zit het dan met vrije wil?”

Nee. Gewoon stil worden. Buigen. En erkennen dat je met een heilige, soevereine, majesteitelijke God te maken hebt, die niemand iets verschuldigd is, maar wél redt uit pure goedheid.

En dat maakt genade pas écht genade

Als je eenmaal inziet dat God niets hoeft — dat Hij niemand iets schuldig is — dan wordt genade pas echt groot. Dan is het geen aanvulling meer op jouw goede gedrag, maar het is alles. Begin én einde. En dat verandert alles.

Effectieve roeping en prediking

Geroepen… maar niet allemaal tot leven

We zeggen het snel: “God roept mensen.” En dat is waar. Maar als je eerlijk bent — je hebt het toch ook wel gezien? Twee mensen horen exact dezelfde preek. De één wordt geraakt tot in het diepst van z’n ziel. Tranen, bekering, nieuw leven. En de ander? Kijkt op z’n horloge. Doodstil vanbinnen. Misschien zelfs geërgerd.

⁉️ Hoe kan dat?

Zelfde boodschap. Zelfde Bijbel. Zelfde woorden. En toch een totaal ander gevolg. Dat is geen toeval. Dat is Bijbels.

Geroepen is nog niet uitverkoren

Jezus zei het zelf: “Velen zijn geroepen, maar weinigen uitverkoren.” (Mat. 22:14)

Bam. Recht voor z’n raap. Niet elke roep is een reddende roep. Er is een verschil tussen algemene roeping (iedereen hoort het evangelie) en effectieve roeping (alleen de uitverkorenen worden werkelijk innerlijk getrokken).

De stem van de herder

De prediking van het evangelie is als een stem in de nacht. Iedereen kan het horen, maar alleen de schapen herkennen de stem van hun Herder.

📖 “Mijn schapen horen Mijn stem, en Ik ken ze, en zij volgen Mij.” (Joh. 10:27)

Dat is geen willekeur. Dat is God aan het werk — soeverein, doelgericht, genadig. Hij spreekt. En als Hij spreekt tot het hart, dan moet de ziel wel antwoorden. Niet omdat die ziel zo goed luistert, maar omdat de Geest iets in beweging zet wat jij zelf nooit zou kunnen forceren.

geen innerlijk trekwerk, geen redding

Zonder de Geest gebeurt er… niks. Gewoon niks. Geen trilling, geen spijt, geen doorbraak. Een mens kan honderd keer het evangelie horen en toch koud blijven vanbinnen.

📖 “Niemand kan tot Mij komen, tenzij de Vader hem trekt.” (Joh. 6:44)¹Dat God de mens moet trekken wil hij tot geloof komen, betekent niet dat de mens geen verantwoordelijkheid meer heeft. Het evangelie is een bevel én een uitnodiging: “Bekeer u en geloof.” Ieder mens is geroepen om te gehoorzamen. Het punt is niet dat de mens niet kan geloven omdat hij fysiek of geestelijk ‘te zwak’ is, maar omdat hij het niet wíl. Zijn hart verzet zich tegen God. Juist die onwil maakt hem schuldig. Daarom blijft de oproep tot geloof voluit geldig — en is de genade van God des te kostbaarder als Hij dat verzet breekt en iemand tot leven roept.

Dat is best heftig, hè? Het haalt je volledig weg bij het idee dat jij zelf op een dag ‘besloten hebt’ om God te gaan volgen. Alsof jij plots wakker werd en dacht: “Vandaag kies ik voor Jezus.” Maar dat is niet hoe het gaat. Niet echt.

Prediking is het middel, niet het wonder

De prediking is het kanaal. Het middel. De boodschapper brengt het Woord — en dat moet! “Hoe zullen zij geloven als zij niet horen? Hoe zullen zij horen zonder prediker?” (Rom. 10:14)

Maar vergis je niet: het wonder zit niet in de prediker, niet in de toon, niet in de woorden. Het wonder zit in wat God doet met dat Woord in een hart. Soms gebruikt Hij één zin, één bijbeltekst, één fragment van een preek om iemand totaal omver te werpen. En soms… gebeurt er niks.

Dat is geen falen van de evangelist. Dat is Gods keuze. Gods timing. Gods werk.

Evangelisatie is gehoorzaamheid, geen succesformule

We denken soms dat evangelisatie ‘werkt’ als mensen reageren. En dus meten we met cijfers, aantallen, gesprekken, emoties. Maar zo werkt het Koninkrijk niet.

📖 De evangelist is een zaaier. Geen oogstmanager. Geen resultaatbewaker. Hij zaait. Want dat is wat hem opgedragen is. En of dat zaad ontkiemt? Dat ligt aan de Landman zelf.

Het hart moet levend worden gemaakt

Kijk, stel je het volgende eens voor: je hebt een emmer met prachtig, zuiver water. Je giet dat uit over een dor stuk kleigrond. En… niks. Geen opname. Geen leven. Alles droogt op. Maar als God dat stuk grond eerst omploegt, openbreekt, omwoelt — dán pas kan het water diep doordringen. Dán komt er leven.

Zo is het met harten. De prediking kan kraakhelder zijn, krachtig, bijbels — maar als het hart niet eerst door God zelf opengebroken is, komt er niks binnen.

Geroepen door genade, niet door toeval

En als je dan terugdenkt aan hoe jij tot geloof kwam — of misschien wel nu, op dit moment — dan weet je: dit is geen toeval. Geen samenloop van omstandigheden.

Als jij Jezus ziet als Redder… dan is dat omdat de Vader jou getrokken heeft. Omdat de Geest jou het hart geopend heeft. Omdat God besloot: “Jij bent van Mij.”

En ineens zie je het. Ineens wíl je Hem. Ineens hunker je naar Zijn genade. Dat is de effectieve roeping. Niet vrijblijvend. Maar krachtig. Levenwekkend. Onontkoombaar.

💯 En voor de volle 100% procent genade.

En daarom: predik het evangelie!

Juist omdat we weten dat God door het Woord werkt, mogen — nee, móeten — we het blijven brengen. Niet omdat wij mensen kunnen overtuigen, maar omdat God dat doet door het gehoor.

📖 “Het geloof is uit het gehoor, en het gehoor door het Woord van God.” (Rom. 10:17)

En dus blijven we zaaien. Blijven we spreken. Blijven we getuigen. Niet in de hoop dat het misschien eens een keer aanslaat… maar in het vertrouwen dat God Zijn schapen zal roepen — en zij zullen Hem volgen.

De evangelist is slechts een dienaar

Je bent niet de hoofdrolspeler

Er zit iets in ons mensen… een soort natuurlijke drang om gezien te worden. Zeker als je iets goeds doet. Je wilt impact maken, toch? Verhalen vertellen. Vinkjes zetten.✅ Een verschil maken in deze wereld. En ja, ook als je het evangelie deelt — stiekem hoop je dat je woorden aankomen. Dat mensen geraakt worden. Dat jij… ergens… een sleutelrol speelt.

Maar Jezus trekt daar de stekker uit met één zin:

📖 “Wanneer u alles gedaan hebt wat u opgedragen is, zeg dan: Wij zijn onnutte slaven; wij hebben slechts gedaan wat wij moesten doen.” (Lukas 17:10)

Boem. Daar gaat je spirituele ego.

Onnutte slaaf klinkt niet heel flitsend

Dat woord ‘onnut’ klinkt bijna beledigend, toch? Alsof je waardeloos bent. Maar dat is niet wat Jezus bedoelt. Hij zegt het om ons te herinneren: je bent niet het middelpunt. Je bent dienstbaar. Je doet wat je opgedragen is. En als God door jouw woorden iemand redt? Dan is dat niet jouw verdienste — het is Zijn genade.

Het draait niet om jou (echt niet)

Evangelisatie is geen geestelijke performance. Geen ‘inspirerende TED Talk’. Geen wedstrijd wie de meeste mensen tot Jezus ‘brengt’. De kracht zit niet in jou. Niet in je creativiteit, je overtuiging, je Bijbelkennis of je tone-of-voice.

De kracht zit in het evangelie zelf. Paulus wist dat:

📖 “Ik schaam mij het evangelie van Christus niet, want het is een kracht van God tot zaligheid.” (Romeinen 1:16)

Zie je het? Het evangelie zelf is kracht. Niet de boodschapper. Die mag gewoon dienen. Knielen. Zaaien. Bidden. En dan… loslaten.

Je bent een kanaal, geen bron

Als iemand tot geloof komt na jouw getuigenis, is dat een wonder. Geen prestatie. Jij was het kanaal — het water kwam van Hem.

En als niemand lijkt te reageren? Ook goed. Jij hebt gehoorzaam gezaaid. Of zoals Jesaja hoorde: “Wie heeft onze prediking geloofd?” (Jes. 53:1) Niet veel, blijkbaar. En toch moest het gezegd worden.

Denk niet te groot over jezelf… of te klein over God

Er zijn mensen die denken dat ze ‘moeilijk’ zijn om tot geloof te komen. Te koppig. Te ver heen. En soms voelt de evangelist zich machteloos. “Wat moet ik nou zeggen?” Maar dat is precies het punt: jij hoeft niet magisch overtuigend te zijn. God is degene die het hart opent.

📖 Lydia hoorde Paulus spreken… en de Heer opende haar hart. (Hand. 16:14) Niet Paulus. Niet de preek. Maar God.

Dus denk nooit te groot over jezelf. Maar denk ook nóóit te klein over wat God kan doen met jouw kleine, eenvoudige, gehoorzame woorden.

Het is eer genoeg om een knecht te zijn

In een wereld die schreeuwt: “Wees de held van je eigen verhaal”, komt Jezus en zegt: “Dien.” En dat is genade. Je mag in dienst staan van de Koning der koningen.

Of je nu preekt, schrijft, appjes stuurt met Bijbelteksten, iemand stil meeneemt in gebed of gewoon één oprecht gesprek voert bij de bushalte — als het tot eer van Hem is, is het waardevol. Zonder dat jij de eer krijgt. En dat is precies goed.

En dan… buigen we weer

Want als God Zélf het geloof geeft… als Hij het hart opent… als Hij trekt, overtuigt, levend maakt…
Dan blijft er maar één houding over voor de evangelist. Voor jou. Voor mij.

Buigen.
En zeggen: “Heere, dank U dat U mij gebruikte — niet omdat ik goed was, maar omdat U goed bent.”

Geloof is geen prestatie

Geloof is geen innerlijke kracht die jij moet vinden

Je hoort weleens mensen zeggen: “Je moet gewoon geloven. Gewoon vertrouwen. Gewoon je hart openen.” Klinkt best logisch, toch? Alsof geloof een soort knop is die je zelf even omzet. Een kwestie van motivatie, of van een diepere laag in jezelf aanboren.

Maar eerlijk? Zo werkt het niet. Geloof is geen spier die je kunt trainen. Het is geen mindset, geen positieve energie, geen innerlijke kracht die jij ergens uit je tenen moet trekken. En dat is maar goed ook. Want niemand haalt dat.

De Bijbel zegt iets radicaal anders

De Bijbel laat zien dat de mens — van nature — geestelijk dood is. Niet ziek. Niet wat zwakjes. Dood. (Ef. 2:1) En een dode kan niet uit zichzelf iets willen. Laat staan geloven.

📖 “Want het is God Die in u werkt, zowel het willen als het werken, naar Zijn welbehagen.” (Fil. 2:13)

Daar heb je het al. Zelfs het willen komt van God. Zelfs dat kleine vonkje van verlangen naar Hem, dat knagende besef: “Ik heb U nodig” — dat is al een teken dat Hij aan het werk is.

Geloof is een geschenk, geen verdienste

En dan komt het moment waarop je wakker wordt. Geestelijk dan. Waarin je Jezus ziet zoals je Hem nog nooit zag: niet als idee, maar als Redder. Niet als voorbeeld, maar als verzoening. En het enige wat je denkt is: “Heere Jezus, red mij.”

En weet je wat de Bijbel daarover zegt?

📖 “Door genade bent u zalig geworden, door het geloof. En dat niet uit uzelf: het is de gave van God.” (Ef. 2:8)

Let op die laatste zin. Niet uit jezelf. Het geloof waarmee je tot Jezus komt, is al een geschenk. Geen prestatie. Geen actie van je vrije wil. Maar puur genade.

Niemand kan zeggen: “ik heb het gedaan”

En dus — luister goed — er is geen reden tot roemen. Geen ruimte voor geestelijk borstkloppen. Geen plek voor: “Ik heb Jezus gekozen.” Alsof je Hem op de spirituele markt vergeleek met andere opties en dacht: “Ja, Hij lijkt me wel wat.”

Nee. Jij koos Hem pas toen Hij jou eerst koos. Jij geloofde pas toen Hij jouw hart opende. Jij riep pas toen Hij jou al getrokken had.

📖 “Zo is het dan niet desgenen die wil, noch desgenen die loopt, maar des ontfermenden Gods.” (Rom. 9:16)

Dat is nederigmakend — en bevrijdend

Deze waarheid kan je breken. Want het haalt je helemaal onderuit. Maar op de best mogelijke manier. Het haalt alle druk van je schouders. Het maakt je klein — en dat is precies waar genade je wil hebben.

Want wie zichzelf nog op de troon heeft, ziet het kruis niet. Maar wie buigt, wie leeg wordt, wie niets meer in te brengen heeft… die leert ineens: ik heb álles in Christus. En dat is de diepste vrijheid die er is.

En als je gelooft? dan is dat dus genade op genade

Als jij gelooft, vandaag — of gisteren, of al jaren geleden — dan weet je nu: dat was geen daad van jou. Dat was God in jou.

En dat verandert hoe je kijkt. Naar jezelf. Naar anderen. Naar God. Want als Hij het geloof heeft gegeven, dan zal Hij ook alles geven wat nodig is om je vast te houden.

📖 “Die het goede werk in u begonnen is, zal het voleindigen tot op de dag van Jezus Christus.” (Fil. 1:6)

Dus stop met jezelf oppeppen

Als je nu denkt: “Ik moet meer geloven. Sterker geloven. Dieper geloven.” — stop even. Adempauze. Want misschien probeer je iets zelf te doen wat alleen God kan geven.

Je mag vragen. Je mag roepen. Je mag worstelen. Maar je hoeft het niet zelf op te brengen. Bid gewoon:

🙏 “Heere, ik geloof — kom mijn ongeloof te hulp.” (Mark. 9:24)

En dat gebed… dát is al geloof. Gegeven geloof. Genade-geloof.

Heiliging is onmogelijk zonder God

Een gebod dat je meteen al niet haalt

📖 “Wees heilig, want Ik ben heilig.” (1 Petrus 1:16)

Dat klinkt als een keiharde opdracht. Een soort geestelijke olympische norm. En laten we eerlijk zijn — als je dat gebod leest, voel je het waarschijnlijk al: dat wordt hem niet.

Want hoe dan? Hoe kun jij, met je fouten, je grillige stemmingen, je onzuivere gedachten en je verlangen naar controle, ooit net zo heilig zijn als God?
Spoiler: dat kun je dus niet.

God vraagt wat je niet kunt geven

Het is niet alleen dat je faalt. Het is dat je onmogelijk kunt slagen. God vraagt iets van je wat jij, in jezelf, niet kunt leveren. Niet vandaag, niet morgen, niet met een planning-app, gebedslijst of bijbelrooster.

En dat klinkt misschien onredelijk. Maar het is precies daar — op het randje van wanhoop — dat de echte genade begint te schijnen.

De wet maakt je klein (en dat is goed)

De wet, met al haar heilige geboden, is als een spiegel. Niet eentje die je mooier maakt, maar eentje die haarfijn laat zien hoe diep de barsten zitten. En als je die spiegel serieus neemt, dan kun je nog maar één ding zeggen: “Ik red het niet, Heere. Ik kom tekort.”

📖 “Door de wet is kennis van zonde.” (Rom. 3:20)

Zie je? De wet is geen ladder naar boven. Het is de diagnose die je leert: ik ben ziek. En ik heb een Geneesheer nodig.

Jij kunt je hart niet heiligen

We leven in een tijd waarin ‘werken aan jezelf’ populair is. Therapie, coaching, mindsettraining — allemaal goed en waardevol op hun plek. Maar wat je zielenleven betreft? Daar heb je geen zelfhulpboek voor nodig, maar een opstanding.

📖 “Zonder Mij kunt u niets doen.” (Joh. 15:5)

Niet: “zonder Mij wordt het lastig”. Niet: “zonder Mij duurt het wat langer”. Nee: niets. Geen liefde. Geen zuiverheid. Geen overwinning op zonde. Geen groei. Geen blijvende vrucht. Alles wat blijvend goed is, komt van Hem.

De vrucht van de Geest is… van de Geest

Dat klinkt logisch, toch? En tóch doen we vaak alsof heiligheid een project is dat jij zelf moet managen. Als je maar vroeg genoeg opstaat. Als je maar bidt. Als je maar de juiste preken luistert. Als je maar…

Maar Galaten 5 zegt: “De vrucht van de Geest is…” – liefde, vreugde, vrede, enzovoort. Zie je het? Niet de vrucht van jouw discipline. Niet van jouw plannen. Niet van jouw karakter. Maar van Zijn Geest.

Heiliging is geen status, maar een werkwoord

God is geen genadige Redder op zondag en een strenge manager op maandag. Heiliging is geen prestatietraject — het is het werk van God in jou. En ja, dat voel je soms. Maar vaak ook niet. En toch is Hij bezig.

📖 “Want dit is de wil van God: uw heiliging.” (1 Thess. 4:3)

Dus als jij soms wankelt, struikelt, zucht en denkt: “Wanneer leer ik het nou eens?” — wees niet bang. Als Hij je geroepen heeft, zal Hij je ook veranderen. Niet in één keer. Maar stap voor stap. En soms… voelt het als achteruit. Maar Zijn hand laat niet los.

Het blijft genade, van begin tot eind

Heiliging is genade in actie. Niet jouw spierballenwerk, maar Zijn trouw die jou vormt naar het beeld van Christus. En dat is een werk dat Hij zelf zal volbrengen. Ook als jij onderweg duizend keer struikelt.

📖 “En de God van de vrede Zelf heilige u geheel en al.” (1 Thess. 5:23)

Daar rust je op. Niet op jouw prestaties. Maar op Zijn belofte.

Ds ja, het gebod blijft staan

“Wees heilig.” Dat is nog steeds Gods oproep. Maar als je snapt wie je daarvoor nodig hebt — en dat jij dat niet zelf kunt waarmaken — dan ga je niet harder rennen. Dan ga je meer bidden. Meer leunen. Meer verwachten. Van Hem.

En dát is de weg van ware heiliging: buigend, biddend, afhankelijk, geliefd.

Alle roem is uitgesloten

De grote leugen van het geloof: “ik deed het zelf”

Als je lang genoeg christen bent — of jezelf in elk geval zo noemt — dan glipt er soms iets stiekems in je denken. Je hoort jezelf zeggen: “Toen ik tot geloof kwam…” of “Toen ik besloot Jezus te volgen…” of “Vanaf het moment dat ik voor Hem koos…”

En eerlijk is eerlijk, het klinkt allemaal best mooi. Heel vroom zelfs. Maar de Bijbel is daar radicaal duidelijk in: nee, jij deed het niet. Jij koos Hem niet eerst. Jij besloot het niet uit jezelf. Jij greep Hem niet vast — Hij greep jou.

Waar blijft dan het roemen? nergens.

📖 “Waar blijft dan het roemen? Het is uitgesloten.” (Romeinen 3:27)

Pats. Duidelijker wordt het niet.
Je kunt je naam niet ergens onder zetten. Niet zeggen: “Graag wat krediet, Heere. Ik heb immers wel geluisterd. Ik heb gekozen. Ik heb gebeden.”

Alles — en dan bedoel ik echt álles — wat jou redt, wat jou draagt, wat jou verandert, is van God.
En dat betekent dus ook: alle eer gaat naar Hem. Geen gedeelde glorie. Geen 80-20-verdeling. Geen samenwerking. Het is 100% genade, 0% jij.

Mensen houden van hun eigen bijdrage

De mens wil zó graag meedoen. Iets bijdragen. Een stukje eigenwaarde behouden. En dus hebben we subtiele versies van het evangelie bedacht waarbij de mens ‘tenminste nog iets’ doet. Geloof wordt dan een soort muntje dat jij inwerpt, en God doet de rest.

Maar dat is niet het evangelie. Dat is religieuze marketing. Het ware evangelie maakt je klein. Onthult dat jij géén muntje hebt. Geen kracht. Geen initiatief. Niks.
En als je dat durft toe te geven… komt de genade pas echt binnen.

God redt wie Hij wil — en Hij doet het volledig

📖 “Zo is het dan niet desgenen die wil, noch desgenen die loopt, maar des ontfermenden Gods.” (Romeinen 9:16)

Deze zin maakt de mens woedend. Want het haalt al je invloed onderuit. Het zet een streep door je wilskracht, je goede bedoelingen, je morele prestaties. Maar juist dat… is je enige hoop.

Want als redding afhangt van jou, dan ben je verloren. Altijd. Maar als God Zélf redt wie Hij wil, dan is er hoop — zelfs voor de grootste zondaar. Zelfs voor jou. Zelfs voor diegene die zichzelf al afgeschreven had.

De hemel wordt niet gevuld met mensen die iets gedaan hebben

Stel je de hemel voor. Een grote menigte, wit gewassen in het bloed van het Lam. En stel dat iemand daar zou zeggen: “Ik heb het gehaald. Ik heb geloofd. Ik was gehoorzaam.”

Dan is het geen hemel meer. Want dan is het geen genade meer.

Maar niemand zegt dat daar. Want iedereen weet: “Ik ben hier alleen maar omdat Hij mij trok, omdat Hij mij vasthield, omdat Hij mij genadig was.”

📖 “Opdat niemand roemt.” (Efeze 2:9)

Dat is de toon van de hemel: Dank U, Heere. U alleen.

En dat maakt je leven hier ook anders

Als jij weet dat alles genade is — ook jouw geloof, jouw volharding, jouw hoop — dan leef je anders. Je kijkt niet meer neer op anderen. Je denkt niet meer: “Hoe kan hij nou nog niet geloven?” Je weet: ik zou daar ook zijn, als God mij niet getrokken had.

En dat maakt je zacht. Dankbaar. En afhankelijk. Niet trots, maar verwonderd.

En als je dan toch iets wilt roemen…

Dan mag je roemen. Niet in jezelf. Maar in Hem.

📖 “Wie roemt, laat hij roemen in de Heere.” (1 Kor. 1:31)

Want Hij heeft alles gedaan. Alles volbracht. Alles gegeven.

En dát is vrijheid. Dát is rust. Dát is genade: dat jij niets hoeft toe te voegen aan iets wat al volmaakt is.

God trekt sommigen uit de zee van zonde

Een God die kiest — en niet iedereen kiest

Het voelt ongemakkelijk, hè? Dat God niet iedereen redt. Dat Hij wél mensen trekt uit de diepte, hen tot leven roept, genade schenkt — maar anderen laat waar ze zijn.

We zouden liever een God hebben die iedereen automatisch redt. Die ons allemaal, vroeg of laat, in de hemel schuift — eind goed, al goed. Maar de Bijbel leert iets anders. Iets wat je niet zomaar wegpoetst. Iets wat je moet slikken, al schuurt het.

Het evangelie begint niet bij recht, maar bij genade

Laten we één ding eerst goed vastzetten: niemand heeft recht op redding.
We staan niet aan de rand van de hel en vragen: “Waarom ik?”
We staan er al middenin — en mogen ons verbazen dat God iemand redt.

📖 “God, die rijk is in barmhartigheid, heeft ons levend gemaakt met Christus — uit genade bent u zalig geworden.” (Efeze 2:4-5)

Zie je dat? Hij maakt levend. Hij kiest. Hij redt. En dat doet Hij uit rijkdom van barmhartigheid — niet uit plicht.

Sommigen getrokken, anderen gelaten

Er is geen willekeur bij God. Maar er is ook geen democratie. Hij hoeft zich aan niemand te verantwoorden.

📖 “Zal de pottenbakker geen macht hebben over het leem?” (Romeinen 9:21)

Dat vers hakt erin. Want het stelt ons kleine mensen hartstikke op onze plek. God is niet een manager die op basis van jouw prestaties besluit of je door mag. Hij is de Pottenbakker. De Schepper. De Soevereine.

En als Hij besluit om sommigen uit de zee van zonde te trekken, dan is dat genade. Pure genade.

Genade is niet eerlijk — het is beter dan eerlijk

Eerlijkheid zegt: iedereen zondigt, iedereen sterft, iedereen wordt geoordeeld. Punt.
Genade zegt: “Maar Ik red sommigen, omdat Ik dat wil.”

En let op — als God iedereen zou laten vergaan, zou Hij nog steeds volmaakt rechtvaardig zijn. Maar Hij kiest ervoor om mensen te redden. Niet omdat ze beter zijn. Niet omdat ze ‘het snappen’. Maar omdat Hij Zichzelf verheerlijkt in barmhartigheid.

📖 “Opdat Hij in de komende eeuwen de allesovertreffende rijkdom van Zijn genade zou bewijzen.” (Ef. 2:7)

En ja, de rest wordt geoordeeld — en dat is ook rechtvaardig

We vinden het moeilijk. Dat God straft. Dat er oordeel is. Eeuwige straf. Maar God is heilig. Volmaakt zuiver. Hij ziet de zonde niet als ‘een foutje’. Hij haat het kwaad. Met vurige, heilige, terechte woede.

📖 “Wat nu, als God, hoewel Hij Zijn toorn wil bewijzen… met veel geduld verdroeg?” (Rom. 9:22)

God straft niet achteloos. Niet impulsief. Maar rechtvaardig. In balans. En — vergeet dit niet — altijd in verhouding tot Wie Hij is. En dat is heilig. Onaantastbaar. Oneindig goed.

Geen mens zal straks zeggen: “onterecht!”

Er zal niemand zijn die straks voor de troon staat en zegt: “Dit is niet eerlijk.”
Want ieder mens weet — diep vanbinnen — dat hij schuldig staat. Dat hij gekozen heeft voor duisternis. Voor ik-zucht. Voor zonde.

En als God genade bewijst? Dan zal iedereen erkennen: “Dat is méér dan ik ooit had kunnen vragen.” En als Hij oordeelt? Dan zal iedereen zien: “Het is rechtvaardig.”

Genade maakt je stil

Als je dit gaat zien — écht zien — dan word je stil. Geen grote woorden meer. Geen protest. Geen verweer. Alleen maar diepe, trillende verwondering:

“Waarom ik, Heere? Waarom mij? Waarom genade — voor mij?”

En dan buig je. Niet uit dwang. Maar omdat je hart breekt van dankbaarheid.

Dat Hij redt, is een wonder

Misschien ben jij wel één van die mensen die het evangelie hoorde, en ineens… brak het door. Iets in je hart smolt. Je zag Jezus. Je zag je zonde. En je kon niet meer terug. Je werd getrokken.

Dat was geen toeval. Geen ingeving. Geen geluk. Dat was God die Zijn hand uitstak, je uit de zee van zonde trok en zei: “Deze is van Mij.”

En jij? Je mocht drijven. Ademen. Leven. Voor eeuwig.

Dat, mijn vriend(in), is genade. Onverdiend. Onverklaarbaar. Onweerstaanbaar.

God toont zijn heiligheid in het oordeel

Oordeel als openbaring van wie Hij écht is

We hebben het er niet graag over. Oordeel. Toorn. Eeuwige straf. Het schuurt, botst met onze moderne gevoeligheden. Maar de Bijbel is er glashelder over. Oordeel is geen bijzaak. Het is een essentieel onderdeel van wie God is.

Niet omdat Hij wreed is. Niet omdat Hij ervan geniet. Maar omdat Hij heilig is. En een heilige God moet het kwaad oordelen. Anders zou Hij niet langer heilig zijn.

Hij verdraagt het kwaad… maar niet eindeloos

📖 “Wat nu, als God, Zijn toorn willende bewijzen en Zijn macht bekend maken, met veel geduld verdroeg de voorwerpen van de toorn, die tot het verderf toebereid zijn?” (Rom. 9:22)

Let op dat ‘met veel geduld’. God is traag tot toorn. Hij verdraagt mensen die Hem lasteren, negeren, bespotten — jaar na jaar. Hij schreeuwt niet. Hij flitst niet uit woede. Hij verdraagt.

Maar dat geduld betekent niet dat het oordeel er niet komt. Het betekent dat God ruimte geeft voor bekering. En als die bekering uitblijft? Dan volgt het oordeel. Niet impulsief. Niet in frustratie. Maar in heiligheid.

Oordeel is geen schaduwzijde van God

Sommigen zeggen: “God is liefde — Hij oordeelt niet.” Maar dat is een halve waarheid. En een halve waarheid is een hele leugen.

God is liefde, ja. Maar heilige liefde. Geen goedkope knuffelliefde. Geen: “Ach, laat maar zitten, we zijn allemaal mensen.” Zijn liefde is rein. Vurig. Vol ontzag. En daarom haat Hij het kwaad. Niet omdat Hij chagrijnig is. Maar omdat Hij zó goed is. Zó zuiver.

📖 “De HEERE is rechtvaardig in al Zijn wegen, en goedertieren in al Zijn werken.” (Psalm 145:17)

Zijn oordeel is niet in tegenspraak met Zijn goedheid — het openbaart die juist.

Als God niet zou oordelen, zou Hij niet rechtvaardig zijn

Stel je een rechter voor die moordenaars vrijspreekt. Die zegt: “Ach ja joh, ik ben ook maar een mens. We maken allemaal fouten. Ga maar naar huis.”

Zou je dat een liefdevolle rechter noemen? Of een slapjanus die het kwaad z’n gang laat gaan?

God is geen moreel vaag figuur. Hij is geen opa die door de vingers ziet. Hij is de Rechter van hemel en aarde. En dus zal Hij oordelen. Niet ondanks Zijn rechtvaardigheid — maar juist daarom.

En als Hij oordeelt, zal iedereen het zien

Er komt een dag dat elk mens, elke knie, elke ziel, voor Hem zal staan. Geen verstoppen meer. Geen excuus meer. Geen stoere praat. Alleen God. En jij.

📖 “Want wij moeten allen voor de rechterstoel van Christus openbaar worden.” (2 Kor. 5:10)

En op die dag zal niemand kunnen zeggen: “U bent onrechtvaardig.” Iedereen zal buigen. Ook degenen die hun hele leven geen buiging wilden maken.

Dat maakt het oordeel niet minder zwaar, maar wel volmaakt

Ja, het oordeel is zwaar. Het is eeuwig. Dat zegt de Schrift. En dat moeten we niet wegpoetsen of verzachten. Maar het is óók goed. Heilig. Rechtvaardig.

📖 “Zij zullen de straf ondergaan van het eeuwig verderf, weg van het aangezicht van de Heere.” (2 Thess. 1:9)

Dat snijdt. Dat doet iets met je. Maar weet dit: de hel is geen fout in het systeem. Het is geen uitglijder van God. Het is het logische gevolg van een leven dat God niet wil.

Oordeel doet je niet opscheppen, maar huiveren — en danken

Als je weet dat je gered bent van dat oordeel — door Jezus, alleen door Hem — dan kun je maar één ding doen: je diepste hoofd buigen. Geen grootspraak. Geen theologische hoogmoed. Alleen maar verwondering.

🙏 “Heere, U had alle recht om mij daar te laten. Maar U redde mij. Door Christus. Voor eeuwig.”

En die dank… die zal nooit uitdoven. Niet hier. Niet in de hemel.

Waar blijft het roemen? het is uitgesloten

Dat laatste restje trots moet ook sterven

Ergens in ons zit nog altijd dat kleine stemmetje. Die zegt: “Maar ik heb toch wél iets gedaan?”
Misschien heb je gehoor gegeven aan de roep. Je bent gestopt met vluchten. Je bent tot Jezus gegaan. Je hebt je overgegeven.
En dat is allemaal waar. Maar dan zegt Gods Woord:

📖 “Waar blijft dan het roemen? Het is uitgesloten.” (Romeinen 3:27)

Dat betekent: geen eer voor jou. Zelfs niet een beetje. Zelfs niet in de vorm van: “Ik was in elk geval gewillig.” Want die gewilligheid — die was al genade.

Roemen is het instinct van een gevallen mens

De mens wil roemen. In zijn wil. In zijn keuze. In zijn geloof. In zijn gehoorzaamheid.
Maar als je echt hebt begrepen wat genade is, dan weet je: ik heb niets anders bijgedragen dan de zonde waarvoor Christus moest sterven.

Dat is rauw. Maar het is ook veilig. Want in een wereld waar mensen elkaar continu op waarde schatten — hoe gelovig, hoe vroom, hoe vruchtbaar — zegt God: “Er is maar Eén die roemt, en dat ben Ik.”

Paulus wist hoe het voelde om leeg te zijn

Als iemand kon roemen in religieuze prestaties, dan was het Paulus. Farizeeër. IJveraar. Moreel op het oog onberispelijk. Maar toen hij Jezus ontmoette, wist hij ineens: alles is verlies.

📖 “Opdat ik in Hem gevonden worde, niet met mijn eigen gerechtigheid.” (Filippenzen 3:9)

Let op dat woordje: gevonden worden. Niet: opgebouwd. Niet: bereikt. Maar gewoon… gevonden. Als een verloren munt. Als een schaap dat niet wist hoe het terug moest.

Dus: uitgesloten, en dat is goed nieuws

Het uitsluiten van roem is geen vernedering. Het is bevrijding. Geen prestatiedruk. Geen vroomheidswedstrijd. Geen ladder. Geen lat.

Jij mag komen met lege handen. Met vieze handen. Met gebroken handen. En Jezus zegt: “Ik heb het volbracht.” Niet: “nu jij nog een stukje”. Maar: “volbracht.”

En als je dát gelooft, dan begin je anders te kijken. Naar jezelf. Naar anderen. Naar God. Je hoeft niet meer te bewijzen dat je ‘erbij hoort’. Je hoeft niet te presteren voor Zijn liefde. Je bent geliefd. In Christus. Volledig.

Alleen Zijn Naam blijft over

Als straks alles op aarde is weggevallen — je werk, je status, je roeping, je prestaties — dan blijft er maar één Naam over om te roemen. En dat is niet de jouwe.

📖 “Zij zullen Zijn Naam grootmaken, niet hun eigen.” (vrij naar Openbaring 5)

En dat is genoeg. Meer dan genoeg.
Want als je daar staat — schoongewassen, behouden, geroepen, geliefd — dan weet je: “Als Hij het niet gedaan had, was ik verloren.”
En dan zeg je met je hele hart: “U alleen, Heere. U alleen.”

Amen. buigen. en zingen.

Daar eindigt dit hele verhaal. Niet met een applaus voor jezelf. Maar met een diepe buiging. En een lofzang. Niet met roem voor jouw geloof, jouw gehoorzaamheid, jouw toewijding. Maar roem voor de Lam — dat geslacht is, en toch leeft.

📖 “Hem zij de heerlijkheid, de majesteit, de kracht en de macht, nu en in alle eeuwigheid. Amen.” (Judas 1:25)

Epiloog: de diepte in, het hoofd omlaag, het hart omhoog

Misschien zit je nu met een vol hoofd. Met zinnen die nog nagloeien. Met vragen ook. Misschien voel je iets van dat duizelende besef: “Ik dacht dat ik het begreep, maar dit is dieper dan ik dacht.”

Dat klopt. Want genade is geen leer die je even afvinkt. Het is een oceaan waarin je kopje-onder gaat. Waar je drijft, omdat je niet kúnt staan.

En dat is de bedoeling.

Want je hebt nu gezien — of op z’n minst geproefd — dat redding niet draait om jóuw keus, jóuw kracht, jóuw geloof. Het draait om Hem. Om Zijn wil. Zijn roep. Zijn genade. Zijn werk. Zijn trouw. Van begin tot eind.

Het evangelie is: God doet het allemaal

God kiest. God roept. God trekt. God opent het hart. God geeft het geloof. God werkt de wil. God draagt je door. God heilig je. God houdt je vast.
En straks? God zal je voltooien. In Zijn glorie.

En als je dan daar bent — in dat huis van licht en vrede — dan zul je niet trots zijn. Niet vroom. Niet zelfverzekerd. Dan zul je knielen. En zeggen:

🗣️ “Heere… dat U mij gered hebt — dat is alles wat ik weet. En dat is meer dan ik ooit waard was.”

Leef in het licht van deze genade

Leef dan nu — vandaag, nu je dit gelezen hebt — in dat besef. Laat alle roem over jezelf los. Laat je vroomheidsmasker vallen. Stop met presteren. En laat je leven doordrenken van dankbaarheid.

Want als je weet dat Hij je trok… dan wil je Hem volgen. Niet omdat het moet. Maar omdat je ziel schreeuwt:

🗣️ “Heere, U bent het waard.”

En ja — je struikelt nog. Je faalt. Je voelt soms niets. Maar ook daarin: Hij is getrouw. En Hij is genoeg.

Buig diep, en sta vrij

Buig diep — want Hij is God.
Sta vrij — want Hij is jouw Redder.
En zing — want er is geen roem meer over voor jou, maar alle eer voor Jezus.

📖 “Want uit Hem, en door Hem, en tot Hem zijn alle dingen. Hem zij de heerlijkheid, tot in eeuwigheid. Amen.” (Romeinen 11:36)

🎧 slotakkoord — luister, buig, aanbid

Leg alles neer. Sluit je ogen. Niet om te ontsnappen, maar om dieper te zakken in wat je net gelezen hebt. Dit is geen lied voor de sterke mens, maar voor wie weet: “Ik heb niets, behalve Christus.”

🎵 Yet Not I But Through Christ In Me
CityAlight

Laat dit je gebed zijn. Je belijdenis. Je rust.
Geen roem voor jou — maar alle eer aan Hem.

Reacties en ervaringen

Hieronder kun je reageren op dit artikel. Wij stellen reacties zeer op prijs. Reacties worden niet automatisch (direct) gepubliceerd. Dit gebeurt nadat ze door de redactie gelezen zijn. Dit om ‘spam’ of anderszins ongewenste c.q. ongepaste reacties eruit te filteren. Daar kunnen soms enige uren overheen gaan.